Strefa czytelnika. Hitler założycielem Izraela? – Hennecke Kardel

„Eichmann wspominał  - a nie ma powodów, by mu nie wierzyć – że Żydzi znajdowali się nawet wśród szeregowych członków SS, choć sam fakt żydowskiego pochodzenia takich ludzi jak: Heydrich, Milch, Hans Frank i in. był sprawą ściśle poufną – wiedziała o tym, jedynie garstka ludzi…” – Hannah Arendt

„Zamierzano całkowicie wyniszczyć europejskich Żydów. Wykonawcą tego był jeden z najbardziej wpływowych nazistów, szef policji bezpieczeństwa i SD, SS-obergruppenfuhrer, kierownik Głównego Urzędu Bezpieczeństwa SS, Heydrich, który sam, choć brzmi to niewygodnie i zarazem straszliwie, był w 50% potomkiem żydowskiego narodu, czyli półżydem.” – Otto Ogiermann

Z okazji 70 rocznicy państwa Izrael Oficyna Wydawnicza Fulmen wydała ciekawą i kontrowersyjną książkę Hennecke Kardela. Autor podczas II wojny światowej walczył na froncie wschodnim. W latach 70 tych dużo podróżował, w tym czasie będąc w Ameryce Południowej od byłych żołnierzy niemieckich usłyszał:

„No, poskrob no kiedyś po Hitlerze, to zobaczysz, że wyjdzie na wierzch taki sam wiedeński Żyd jak ja.”; „Hitler austriackim mieszańcem żydowskim? Boże zlituj się ! Toż przecież Eichmann, którego tu złapali, był czystej krwi Żydem”.

Te stwierdzenia żydowskich żołnierzy Wehrmachtu i SS zaintrygowały  Kardela i zachęciły do przeprowadzenia badań. Pierwszą osobą był sam Hitler. Zagadkowe jest bowiem pochodzenie jego ojca. Alois był nieślubnym dzieckiem Anny Schicklgruber i mimo, iż sam Hitler powiedział swojemu prawnikowi Hansowi Frankowi, synowi żydowskiego adwokata z Brambergu, że jego dziadkiem na pewno nie Żyd Frankenberg, to jednak pozostaje pytanie, dlaczego Frankenberg płacił przez 14 lat na wychowanie rzekomo obcego sobie Aloisa?

Autor zwraca uwagę, że po dojściu Hitlera do władzy, temat jego pochodzenia był skrzętnie ukrywany, nie zmieniło się to również po zakończeniu wojny. „Po 1945 roku, żaden ze zwycięzców nie zdradzał najmniejszej chęci, by choć słówkiem wspomnieć o udziale Żydów w żydowskim nieszczęściu”.

W wydanej w 1964 roku książce „Zanim przyszedł Hitler”, niemiecko – żydowski autor, profesor Dietrich Bronder pisze:

„żydowskiego pochodzenia lub spokrewnieni z żydowskimi rodzinami byli: fuhrer i kanclerz Rzeszy Adolf Hitler, jego zastępcy: minister Rzeszy Rudolf Hess i marszałek Rzeszy Hermann Goering, Gregor Straser, dr Josef Goebbles, Alfred Rosenberg, Hans Frank i Heydrich Himmler, ministrowie Rzeszy von Ribbentrop (który niegdyś wypił bruderszaft ze słynnym syjonistą, zmarłym w 1952 roku pierwszym prezydentem Izraela Chaimem Weizamnnem) i i von Keudell, gauleiterzy Globocznik, Jordan i Wilhelm Kube, wysocy funkcjonariusze SS Reinhard Heydrich, Erich von dem Bach Zalewski i von Kaudell II, bankierzy i sponsorzy Hitlera przed 1933 rokiem Ritter von Strauss i von Stein, feldmarszałek Milch, starzy towarzysze partyjni Hauffstaengel (późniejszy doradca prezydenta Roosevelta) i prof. Haushoffer”.

Ojciec urodzonego w 1889 roku Adolfa Alois, był nieślubnym synem Anny Schicklgruber, którego chciał adoptować jej mąż Georg Hiedler. Nazwisko Hiedler Alois zmienił sam na spotykane często u Żydów Hitler. Alois pracując jako celnik wziął do siebie swoją trzynastoletnią siostrzenicę Klarę Poelzl, która zaszła z nim w ciążę, w czasie gdy jego druga żona była umierająca. Z sześciorga ich wspólnych dzieci, przeżył tylko Adolf i jego siostra Paula. W 1936 roku biograf Hitlera, Konrad Heiden przypadkowo ujawnił w Szwajcarii, że jeden z przodków Hitlera ze strony matki nazywał się Johann Salomon i że wielu Żydów nosi nazwisko Hitler. Heiden powiedział również, że na cmentarzu żydowskim we wsi Polna jest grób Rosalie Mueller z domu Huetler. Zaraz po anschlusie zburzono wioski i cmentarz aby zrobić poligon. Po częstych przeprowadzkach rodzina Hitlera osiadła w Linzu, gdzie Hitler zetknął się ze swastyką, którą mieli w herbie miejscowi benedyktyni. W 1903 roku w wyniku apopleksji podczas popijawy w gospodzie zmarł jego ojciec. W 1907 roku na raka zmarła jego matka. Hitler wyjechał do Wiednia aby zajmować się malarstwem, jednocześnie zafascynowały go opery Wagnera. Wagner oczarował również późniejszego ideologa partii Alfreda Rosenberga, potomka Żyda osiadłego w Szwecji i naturalizowanego na aryjczyka podczas pobytu na Łotwie i w Estonii.

W Wiedniu Hitler zaprzyjaźnił się z Grillem, Żydem, który został księdzem po czym porzucił sutannę. Mimo antysemityzmu Hitlera dyskutowali godzinami a Grill uczył go jidysz. Za pośrednictwem Grilla, Hitler poznał Georga Lanza von Liebensfels wydawcę pisma Ostara. Georg Lanz właściwie Adolf Josef Lanz, od strony matki miał dziadka Żyda i ożenił się z Żydówką, od której przyjął nazwisko. To wszystko nie przeszkadzało mu być antysemitą i twórcą teorii rasowej propagujących rasę blondynów. Lanz był bardzo znaną postacią odwiedzali go Strindberg, Kitchener i Lenin. Promował pomysł stworzenia w Palestynie państwa dla Żydów. Lanz von Liebenfels założył własny zakon i zakupił zamek Werfenstein, na wieży którego od 1907 roku powiewała flaga ze swastyką. To pod jego wpływem w Hitlerze ukształtował się antysemityzm.

Po rozpoczęciu I wojny światowej Hitler zaciągnął się do armii bawarskiej, gdyż przewidywał, że w jej wyniku Austro-Węgry rozpadną się. Na froncie Hitler służył jako łącznik i wyróżniał się odwagą, biegając z rozkazami pod ogniem przeciwnika. W 1916 roku został ranny w udo i wylądował w szpitalu pod Berlinem. W nagrodę otrzymał Krzyż Żelazny I klasy, który mu wręczył o ironio losu Żyd, podpułkownik Hugo Guttmann. Drugi raz został ranny pod koniec wojny w wyniku zatrucia iperytem, znalazł się wtedy w szpitalu w Pasewalk na Pomorzu, gdzie zetknął się z rewoltą marynarzy kierowaną przez „kilku żydowskich młodzików, z których żaden nie był na froncie lecz prosto z tyłów przez lazaret weneryczny powrócili do ojczyzny gdzie wywiesili swoją czerwoną szmatę”.

W chwili gdy Hitler powrócił do Monachium wybuchła tam rewolucja. Ogłoszono republikę, której premierem został Żyd ze Wschodu Eisner (Kosmanowski), przywódcami bawarskiej komunistycznej republiki rad był rosyjscy Żydzi Levine-Niessen i Tobias Axelrod. Utworzono Armię Czerwoną, do które napływali rosyjscy jeńcy wojenni. Na ulicach nastąpił chaos.

„Premier Eisner, Żyd ze Wschodu został zastrzelony na ulicy z rewolweru przez studenta, hrabiego Arco, Żyda z Zachodu.”

W Berlinie Żydzi z Galicji Bernadovitsch Sobelson (Karol Radek), Róża Luksemburg i Karol Liebknecht, próbowali wywołać Powstanie Spartakusa, które zostało szybko spacyfikowane przez Freikorpsy a Luksemburg i Liebknecht zabici, Radek (Sobelson) uciekł z powrotem do Rosji. W Monachium sytuację w końcu również uspokoiły Freikorpsy, a dzięki przemowie Hitlera jego batalion stanął przeciw Czerwonej Gwardii.

Hitlera przyjął do pracy w kontrwywiadzie kapitan Karl Mayr. 12 września 1919 roku Hitler został wysłany na spotkanie Niemieckiej Patii Robotniczej (DAP), tam gdy usłyszał, o oderwaniu Bawarii od Niemiec zabrał głos. Zrobił takie wrażenie, że Anton Drexler zaprosił go do przyłączenia się do partii. Antysemityzm Hitlera właśnie w Monachium do niedawna rządzonym przez rosyjskich Żydów szybko zjednał mu poparcie. Jako oficer prowadzący Mayr został wkrótce zastąpiony przez Ernsta Rohma.

24 lutego 1920 roku DAP przekształciła się w NSDAP. Antyżydowskie przemowy Hitlera powodowały szybki wzrost liczebności partii. Hitler zaprojektował flagę ruchu i znaczek partyjny. Do ochrony wieców powołał Oddział Szturmowy SA, którego szefem został Rohm. Na przełomie 1922/23 do NSDAP przyłączyła się Partia Niemieckosocjalistyczna (DSP). 12 listopada 1923 roku Hitler postanowił przejąć władzę siłą. Dzień później próbę zamachu stanu stłumiła policja a Hitler wylądował w więzieniu w Landsbergu.

Cały czas zarówno w Niemczech jak i Austrii wyraźnie odróżniano Żydów z Zachodu od Żydów ze Wschodu. Zaasymilowani Żydzi niemieccy nienawidzili jak to określali „kaftaniarzy”, czyli biedoty żydowskiej przybyłej ze Wschodu. Gdy Hitler poznał Trebitscha – Lincolna, działającego jako pastor w Anglii, dyrektora spółki naftowej i deputowanego angielskiej Izby Gmin a jednocześnie niemieckiego szpiega a będącego w rzeczywistości Żydem z Węgier, Mosesem Pinkelesem, ten sfinansował zakup od Towarzystwa Thule i działalność partyjnej gazety Voelkischer Beobachter. Dając Hitlerowi 30000 tysięcy marek Trebitsch – Lincoln zacytował słowa malarza, Żyda Liebermanna: „z antysemityzmem będzie coś dopiero wtedy, gdy Żydzi wezmą go w swoje ręce”.

Redaktorem technicznym partyjnego pisma został przyjaciel Rosenberga, węgierski Żyd, syn rabina Holoszi, znany również jako Weltanschauung. W tym miejscu chciałbym wtrącić, że gdy sprawdzałem Holosziego nie mogłem go nigdzie znaleźć, na jego trop wpadłem dopiero w niemieckiej biografii Rosenberga. Właścicielem gazety został Hitler a redaktorem naczelnym Dietrich Eckart. W 1920 roku Hitler i Eckart przebywali w Berlinie mieszkają u żony żydowskiego producenta fortepianów Benrsteina. Helena Bernstein, jej mąż jak berliński producent kawy, również Żyd Richard Frank, wspierali Hitlera i jego gazetę zarówno finansowo jak i dając mu drogocenne podarki. W Monachium Hitlerowi pomagała urodzona w Nowym Jorku , dyrektorka wydawnictwa Katharine Hanfstaengel, z domu Heine, żona Żyda Edgara Hanfstaengela. Ich syn Ernst, znany jako Putzi, absolwent Harwardu, zaprzyjaźnił się z Hitlerem, a latach 30-tych został szefem wydziału NSDAP ds. komunikacji z prasą zagraniczną, podczas wojny stał się doradcą Roosevelta, którego znał z Harwardu.

NSDAP było od niemal samego początku finansowane przez Żydów z banków Mendelsohn & Co., Kuhn, Loeb & Co., Warburg, Samuel & Samuel, oraz chwalone przez angielskiego magnata prasowego lorda Rothernere’a, który był w rzeczywistości niemieckim Żydem o nazwisku Stern.

Autor w tym miejscu opisuje postać największego żydożercę w NSDAP, wydawcę gadzinówki Stuermer, gauleitera Frankonii Juliusa Streichera. Początkowo zadeklarowany wróg Hitlera, nagle mu się podporządkował  gdy wyszło na jaw jego nie całkiem aryjskie pochodzenie. Wchodząc na szafot zawołał „Święto Purin 1946 – a teraz do Boga”. Do wyroku w Norymberdze zadeklarowany nazista, nie chciał mówić jakie ma naprawdę nazwisko, został po wyroku zapakowany do skrzyni oznaczonej Abraham Goldberg.

W Stuermerze autorem antyżydowskich, chamskich rysunków był Żyd Jonas Wolk alias Fritz Brandt.

Kolejnym prominentnym działaczem NSDAP, był urodzony  w Egipcie Rudolf Hess. Podczas I wojny służył w lotnictwie. Po wojnie na uniwersytecie monachijskim został asystentem katolika żydowskiego pochodzenia profesora ekonomii politycznej Haushofera. Hess jak i Haushofer byli członkami Towarzystwa Thule, zajmującego się okultyzmem. To właśnie Haushofer był autorem koncepcji przestrzeni życiowej  i doktryny kontynentalnej.

Po wyjściu Hitlera z twierdzy w Landsbergu, gdzie napisał Mein Kampf, w jego otoczeniu pojawiły się kolejne osoby: Heinrich Himmler, którego babka była żydówką z włoskiej rodziny handlarzy owoców, Joseph Goebbels, któremu Rosenberg wyrzucał, że jego przodków należy szukać u Żydów sefardyjskich, monachijski adwokat Hans Frank, którego żydowski ojciec przeszedł w Bambergu na katolicyzm.

Z tych powodów w partii zaczęła panować zasada Luegera „O tym, kto jest Żydem, rozstrzygam ja”, wprowadzono również tytuł „honorowego Aryjczyka”.

Popularność Hitlera i NSDAP zaczęła jednak gwałtownie spadać. Partię uratował najpierw plan Younga, rujnujący Niemcy spłatą kontrybucji a zaraz później Wielki Kryzys. Ze Szwecji wrócił Goering, z Boliwii Roehm a od Żydów z Nowego Jorku popłynął strumień pieniędzy.

„Tylko dzięki nim NSDAP mogła działać w następnych latach. Ci Żydzi z Nowego Jorku i jeszcze i dziś Żydom ze Wschodu, choćby od trzech pokoleń żyli w USA, odmawiają miejsca na swoim cmentarzu”.

Hamburski, żydowski bankier Warburg powiedział: „Hitler to mocny człowiek i takiego człowieka Niemcy potrzebują. Mówiąc o Żydach Hitler ma na myśli Żydów galicyjskich, którzy od wojny zapowietrzają Niemcy. Żydów z dziada pradziada  żyjących w Niemczech traktuje po partnersku.  W partii socjaldemokratycznej i komunistycznej ton, nadają Żydzi. Za nich się weźmie, nie dlatego że są Żydami, ale dlatego, że są socjaldemokratami albo komunistami.”

Poza amerykańskimi żydowskimi bankami Hitlera finansował również za pośrednictwem sir  Henry’ego Deterdinga założyciel firmy Shell, Żyd Marcus Samuel.

Sprawa amerykańskich pieniędzy dla NSDAP została wyciszona podczas procesu w Norymberdze, gdy Schacht zaczął o nich mówić, sąd uznał wtedy, że nie ma to nic wspólnego ze sprawą i zamknął sprawę.

W 1933 roku Żydzi stanowili 1% ludności Rzeszy, jednak w prasie, filmie i bankowości ich udział wynosił 50%, w Berlinie Żydami było 55% adwokatów i 52% lekarzy.

30 stycznia 1933 roku Hitler został kanclerzem. Za pośrednictwem Himmlera w otoczeniu Hitlera pojawia się kolejna postać, Reinhard Tristan Eugen Heydrich, „Żyd, który według Himmlera „przezwyciężył w sobie Żyda””. Heydrich był synem żydowskiego muzyka Bruna Heydricha a właściwie Suessa i półżydowskiej aktorki Elżbiety z domu Krantz. To właśnie Heydrich stał za realizacją Nocy Długich Noży 30 czerwca 1934 roku.

Temat państwa żydowskiego pojawiał się praktycznie od początku działalności Hitlera, ale oficjalnie Hitler temat podjął w 1933 roku w Berghofie mówiąc do Franka:

„Jest moim życzeniem aby kwestia żydowska została prawnie uregulowana, aby zagranicy i międzynarodowemu Żydostwu nie dawać pretekstu do gwałtownych akcji skierowanych przeciwko nam. Gdy dojdziemy do władzy będziemy dążyć do tego, aby Żydzi otrzymali własne państwo. Niech Pan przy tym nie zapomina o tym, że chęć wyjazdu do Palestyny zależeć będzie od nacisku jaki wywrzemy na Żydów. Niech pan się zatroszczy o stworzenie podstaw prawnych.”

Od wiosny 1933 roku odebrano obywatelstwo Żydom przybyłym ze Wschodu po I wojnie światowej. 15 września 1935 roku uchwalono Ustawy Norymberskie, zakazujące mieszanych małżeństw i stosunków płciowych pomiędzy aryjczykami a Żydami. Wymagać zaczęto również tzw. paszportu pochodzeniowego.

Heydrich odkrył Adolfa Eichmanna. Katolickiego Żyda urodzonego w Hajfie, który jako dziecko przybył do Solingen, obecnie członka SS. Życiorys wyczyścił mu Heydrich dostarczając metrykę z Solingen. Zadaniem Eichmanna było „wzbudzenie u możliwie największej liczby Żydów chęci wyjazdu do Palestyny”. Gestapo nawiązało stosunki z żydowską Hagana działającą w Palestynie. W Berlinie ze Służbą Bezpieczeństwa Heydricha negocjował przyszły premier Izraela Levi Eszkol, oraz komendant Hagany, urodzony w Polsce Feivel Polkes. Na jego zaproszenie Eichmann jako redaktor gazety Berliner Tageblatt w październiku 1937 roku, na pokładzie Romanii popłynął do Hajfy.

Po powrocie Eichmann raportował:

„Niektóre kręgi żydowskie są bardzo zadowolone z radykalnej polityki niemieckiej w stosunku do Żydów, gdyż dzięki niej liczba ludności żydowskiej w Palestynie wzrosła do tego stopnia, że w dającej się przewidzieć przyszłości będzie tu więcej Żydów niż Arabów.”

W Niemczech powstało Ogólnokrajowe Zrzeszenie Żydów i zaczęło koordynować wyjazd Żydów do Palestyny. „Do wybuchu wojny z 500000 Żydów wyemigrowało ponad 300000 w większości młodych i energicznych ludzi.”

Po Anschlusie Austrii Eichmann przeniósł się do Wiednia gdzie urządził Centralne Biuro ds. Żydowskich Emigrantów, które zajęło się wyjazdem prawie 200000 austriackich Żydów.

Pod koniec lat 30-tych pojawił się jednak problem, ponieważ Żydzi nie chcieli wyjeżdżać do pustynnej Palestyny a woleli USA. Niemcy zaczęli wypominać Rooseveltowi jego żydowskie korzenie od włoskich Rossocampos. W 1938 roku Roosevelt zwołał konferencję do francuskiego kurortu Evian nad Jeziorem Genewskim, z zaproszonych 50 państw przybyli przedstawiciele 30. Konferencja zakończyła się całkowitym fiaskiem ponieważ żaden kraj nie chciał przyjąć Żydów do siebie.

7 listopada 1938 roku młody Żyd, Herschel Gruenspan zastrzelił w Paryżu niemieckiego dyplomatę Ernsta von Ratha. W odpowiedzi 9 listopada w Niemczech NSDAP rozpętała Kryształową Noc. Hjalmar Schacht pojechał do Londynu negocjować z bankiem Samuel & Samuel pożyczkę na wyjazd Żydów do krajów zachodnich. Prezes Światowego Kongresu Syjonistycznego Chaim Weizmann stwierdził:

„To meszugge. Kto pytam, pojedzie wówczas do Palestyny? Prędzej się zgodzę na zniszczenie Żydów niemieckich niż na zniszczenie państwa Izrael.”

Żydzi próbowali uciekać do Palestyny, ale Anglicy wydali zakaz wszelkiej nawet legalnej migracji. Do Niemiec Hagana do współpracy z Eichmannem wysłała agentów Pino Ginzburga i Mosze Auerbacha.

Szwajcaria wprowadziła w swych konsulatach nakaz wbijania niemieckim Żydom, czerwonej litery J do paszportów, aby uzyskać pozwolenie na pobyt w Szwajcarii Żydzi musieli mieć 100000 franków w gotówce lub ich równowartość w złocie.

13 maja 1939 roku z Hamburga wypłynął „St. Louis” z 900 żydowskimi uchodźcami na pokładzie, którzy kupili kubańskie paszporty po 1000 dolarów za sztukę. W Hawanie kapitan statku Gustaw Schroeder błagał o wpuszczenie Żydów.  Władze kubańskie jednak uznały, że paszporty są sfałszowane i nie wpuściły ich. Z Nowego Jorku przybył adwokat Berenson reprezentujący jedną z żydowskich organizacji z 450000 dolarów dla prezydenta Kuby Laredo Bru. Ten jednak łapówki nie przyjął. Berenson zwrócił się wtedy do prezydenta Roosevelta aby ten wpuścił uchodźców do USA. Ten również odmówił. Statek stał na redzie Nowego Jorku. Schoeder musiał powrócić do Niemiec.

W 1939 roku Niemcy zaczęli odsyłać do Polski Żydów przybyłych z niej do Niemiec. Rząd polski nie chcąc ich przyjąć unieważnił im paszporty.  Gdy Heydrich nie zaprzestał wysyłać kolejnych Polska zagroziła, że wydali wszystkich obywateli niemieckich.

Gdy w 1939 roku Hitler utworzył Generalne Gubernatorstwo, Eichmann powiedział:

„Powiedzieliśmy sobie – taka jest sytuacja, dlaczego by nie przesiedlić Polaków i tak dokonano już tylu przesiedleń, i nie dać większego terytorium Żydom, przecież Żydzi ze Wschodu są dobrymi rzemieślnikami, trzeba tylko rozwinąć przemysł, czym się mogą zająć Żydzi z Austrii, Niemiec, Protektoratu Czech i Moraw, do tego rolnictwo, to mogłoby być jakieś rozwiązanie na pewien czas.”

Jednak wybrano łatwiejsze rozwiązanie naciskając na wyjazd Żydów do ZSRR. Aż do zimy 1941/1942 Niemcy nie przeszkadzali Żydom w wyjeździe z Niemiec. Szlaki do Lizbony, i od portów włoskich i na Adriatyku zamknięto dopiero pod koniec 1941 roku.

Wielki Rabin Berlina dr Izrael Goldstein wspominał:

„Muszę zgodnie z prawdą wyznać, że za zgodą naczelnego dowództwa niemieckiego ponad 30000 Żydów przetransportowanych zostało drogą morską pod wodzą Czerwonego Krzyża do Konstantynopola, skąd większość z nich przeszmuglowano przez Syrię do Ziemi Świętej.”

Żydzi uciekając z Europy Wschodniej udawali się na Węgry, gdzie ich liczba wzrosła z 400000 do ponad miliona w 1944 roku. W marcu 1944 r. do Budapesztu przybył Eichmann i nawiązał kontakt z żydowską organizacją Waadah, kierowaną przez inżyniera Komoly, publicystę Kastnera i kupca Joela Branda. Eichmann zaproponował Joelowi sprzedaż Żydów. Zaoferował milion ludzi w zamian za ciężarówki, po 100 za jedną, plus kilka ton kawy, czekolady, herbaty i mydła. Ciężarówki miały być użyte na froncie wschodnim. Jako wyraz dobrej woli Eichmann zgodził się na wyjazd do Szwajcarii 1700 Żydów wyznaczonych przez Kastnera. Dodatkowo 100000 zostało wysłanych do obozów w Austrii skąd mieli być wypuszczeni po powrocie Branda.  Wszystkim im się udało doczekać końca wojny w Austrii. W Wiedniu SS dostarczyło Brandowi fałszywy paszport, z którym jako Niemiec Eugen Brand z Erfurtu samolotem kurierskim udał się do Stambułu. Tam jednak Brand został aresztowany, następnie pojechał do Jerozolimy spotkać się z Mosze Sharettem (późniejszym premierem Izraela Mosze Shetokiem). Jednak w Aleppo został aresztowany przez Anglików i przewieziony do Kairu, gdzie był zatrzymany na cztery i pół miesiąca. Mimo, że Brand przekazał cel swojej misji nie zezwolono mu na powrót na Węgry.

W Kairze Wysoki Komisarz Palestyny lord Moyne mu powiedział:

„Jak Pan to sobie wyobraża Brand? Co miałbym zrobić z milionem Żydów? Dokąd ich wysłać? Kto przyjmie tych ludzi?”.

Za te słowa Moyne zapłacił głową, gdy dwóch Żydów zastrzeliło go w Kairze. Dziwnym trafem, zdrowy jak koń, Brand zmarł nagle na atak serca zaraz po tym jak złożył te zeznania.

5 maja 1942 roku Stalin wygłosił tajne przemówienie do 500 absolwentów Akademii Wojskowej, w którym mówił, że jeśli powiedzie się odwleczenie wojny z Niemcami o osiem miesięcy, to w 1942 roku „Armia Czerwona będzie wtedy lepiej wyszkolona i uzbrojona.” Tekst przemówienia dotarł do Hitlera.

7 grudnia nastąpił atak na Pearl Harbor, Roosevelt aby przystąpić do wojny poświęcił Flotę Pacyfiku.

Jak wspominał admirał Kimmel:

„Ukoronowaniem wszystkiego był rozkaz wydany przez ministerstwo marynarki w Waszyngtonie późną jesienią 1941 roku na krótko przed japońskim atakiem. Zgodnie z tym rozkazem jeden z moich lotniskowców popłynął do Wake, drugi na Midway, a trzeci na nasze wody terytorialne. Tak więc 7 grudnia 1941 roku moja flota pozbawiona była lotniskowców. To co teraz panu powiem, pułkowniku Dall, zaskoczy pana jeszcze bardziej. Dowiedziałem się później, że japońska grupa bojowa otrzymała specjalny rozkaz, żeby zawrócić, jeśli w czasie zbliżania się do Pearl Harbor okazałoby się, że amerykańskie siły zbrojne spodziewają się ataku. To wyjaśnia, dlaczego ta niezwykle istotna informacja zawarta w depeszach japońskich zdeszyfrowanych w Waszyngtonie,  z rozmysłem nie została przekazana dowódcom na Hawajach.”

Od 11 grudnia USA były w stanie wojny z Niemcami.

W styczniu 1942 rok do willi przy ulicy Am Grossen Wansee nr 56, Heydrich zwołał konferencję na temat „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”

„Głównym celem, stwierdził Heydrich, jest „oczyszczenie niemieckiej przestrzeni życiowej z Żydów w sposób zgodny z prawem”. Nic nie mówił Heydrich o eksterminacji.”

Podczas procesu w Norymberdze Goering zarzucił głównemu oskarżycielowi Jacksonowi błędne tłumaczenie raportu z konferencji. Na pytanie Jacksona jakie powinno być, odpowiedział:

„Pozwolę sobie dokładnie przeczytać to, co jest tutaj napisane: „W uzupełnieniu zadania powierzonego Panu dekretem z 24 stycznia 1939 roku polegającego na tym, aby doprowadzić do odpowiadającego obecnym warunkom i najefektywniejszego rozwiązania kwestii żydowskiej niniejszym zlecam panu podjęcie przygotowań organizacyjnych i materialnych… do całościowego rozwiązania (Gesamtloesung), a nie ostatecznego rozwiązania (Endloesung).””

W tym czasie Heydrich wydawał rozkazy einsatzgruppen „Wschodnie Żydostwo jest rezerwuarem bolszewizmu i dlatego, zdaniem fuehrera, musi zostać zniszczone”.

Autor podkreślając, że nawet jeden zamordowany to za dużo, przypomina, że liczba 6 milionów zamordowanych Żydów pojawiła się na początku procesu w Norymberdze, podana przez „oficera SS żydowskiego pochodzenia Kurta Gersteina”, który złożył zeznania wywiadowi francuskiemu. Mimo, że jego zeznania nie zostały dopuszczone do procesu, powołał się na nie Der Spiegel. Der Spiegel ponownie podał tą liczbę powołując się na żydowskiego profesora Saula Friendlaendera. Gdy autor w grudniu 1968 roku rozmawiał z profesorem, ten „oburzał się, że pismo opublikowało jego wywody bez przypisu, w którym zaznaczał, że liczby podane przez Gersteina są fałszywe”.

„Od 1969 roku Der Spiegel zaczął podawać, że zamordowano nie 6 lecz 5 milionów Żydów.”

W 1974 roku ta liczba została zmniejszona o kolejny milion.

Hannah Arendt w 1964 roku obserwując proces Eichmanna napisała:

„Ta rola przywódców żydowskich w zniszczeniu własnego narodu, jest dla Żydów bez wątpienia najciemniejszym rozdziałem ich historii. W Amsterdamie, w Warszawie, w Berlinie i w Bukareszcie naziści mogli polegać na żydowskich funkcjonariuszach, którzy sporządzali spisy osób i majątku, zbierali u deportowanych pieniądze na pokrycie kosztów deportacji i eksterminacji, pilnowali pozostawionych mieszkań, tworzyli siły policyjne by łapać Żydów i ładować ich do pociągów – do samego końca. Powołani przez oskarżenie świadkowie potwierdzili znany już wcześniej fakt, że to żydowskie komanda zatrudnione były bezpośrednio przy eksterminacji  - to sonderkomanda pracowały przy komorach gazowych, wyrywały trupom złote zęby i obcinały włosy, wykopywały groby i później te same groby rozkopywały  by zatrzeć ślady ludobójstwa.”

Sam Gerstein został 25 lipca 1945 roku znaleziony martwy w celi. Przyczyna śmierci pozostaje nie znana. Rodzina nie mogła zobaczyć zwłok.

Wszystko wskazuje, że Eichmann był gotowy zwiększyć liczbę Żydów wymienionych na towary o kolejny milion. Jego propozycję potwierdził 25 maja 1944 roku amerykański ambasador w Turcji Steinhardt. Jednak Zachód nie był zainteresowany jego propozycjami. Po wojnie Arthur D. Morse pisał: „Obraz Żydów napływających do Palestyny zdawał się bardziej niepokoić Whitehall niż obraz Żydów umierających w komorach gazowych”.

Jak pisze autor:

„Eksterminacyjna akcja Hitlera, Heydricha, Eichmanna i Gersteina stała się podstawą finansowego zadośćuczynienia, a poprzez to ważnym czynnikiem przy tworzeniu państwa Izrael.”

Podczas akcji eksterminacyjnych Hitler jak i wszyscy odpowiedzialni zachowywali rozróżnienia pomiędzy, „Żydami ze wschodu – czyli azjatyckimi hordami, jak ich nazywał Rathenau,  a nielicznymi  Żydami z Zachodu, którzy swoimi milionami pomogli Hitlerowi zdobyć władzę.”

„Większość Żydów złapanych w Europie Zachodniej byli to Żydzi, którzy w ostatnich dziesięcioleciach przybyli z Europy Wschodniej, dlatego Himmler zaliczał tych nieszczęśników do Żydów wschodnich. Jeśli kogoś uznano za Żyda sefardyjskiego, to kierowano go do Theresienstadt. Był to nie tyle obóz koncentracyjny, co głodujące miasto żydowskie.”

„Rozkaz Himmlera o wstrzymaniu wszelkich akcji eksterminacyjnych spowodował całkowitą zmianę sytuacji. […]  Sędziowie sądu wojennego obersturmfuhrer SS dr Morgen i dr Reinicke zaczęli wieleki porządki. Niżsi funkcjonariusze SS, którzy dopuścili się gwałtów na Żydówkach zostali zdegradowani i osadzenie w obozach koncentracyjnych , z których po wojnie wyszli jako „prześladowani przez reżim narodowosocjalistyczny”.”

Komendant obozu w Buchenwaldzie Karl Koch został powieszony w obecności więźniów na placu apelowym. To samo spotkało komendanta obozu na Majdanku Hermanna Florstedta. Wydano i wykonano 200 wyroków.

Kardel podkreśla, że denazyfikacja objęła tak naprawdę tylko płotki „a wyniosła w górę morderców zza biurka”.

Po wojnie do Niemiec udały się komanda mścicieli, w pomalowanych na żółto ciężarówkach z transparentami „Żaden naród, żadna Rzesza, żaden wódz. Żydzi nadchodzą.” To oni „zabijali w Niemczech mijanych rowerzystów. To oni 15 kwietnia 1946 roku dostarczyli zatruty arsenem chleb do wielkiego obozu jenieckiego koło Norymbergi, gdzie uwięziono 36000 esesmanów.” Natychmiast zmarło 700, a kilkuset innych skonało po długich męczarniach.

Dopiero teraz po wojnie otwarły się dla Żydów granice zarówno Palestyny jak i państw anglosaskich.

Na siódmym posiedzeniu Kongresu Żydów kanadyjskich , w hotelu Mont Royal, wiosną 1947 roku dr Nahum Goldmann, późniejszy przywódca syjonistów oświadczył, że Żydzi mogli mieć swoje państwo na Madagaskarze, ale „my obstawaliśmy przy Palestynie, nie ze względów religijnych, historycznych czy sentymentalnych, lecz dlatego, że Palestyna jest tarczą obrotową trzech kontynentów, a z militarnego oraz polityczno - strategicznego punktu widzenia centrum świata”.

14 maja 1948 roku Wysoki Komisarz brytyjski w Palestynie złożył swój mandat. O godzinie 2 w nocy państwo Izrael jako pierwszy uznał prezydent Harry Truman.

David Gruen z Polski znany jako Ben Gurion został pierwszym prezydentem Izraela.

„Żyd, który nie mieszka w Izraelu, żyje w grzechu.”