Strefa czytelnika. Swierdłow - Walery Szambarow

„Historia jest nauką czysto subiektywną i nie ma obiektywnych autorów. Każdy ma swoje zdanie, rozważa i bada pewne kwestie z dość określonego stanowiska. Jeśli autor twierdzi, że jest absolutnie „bezstronny”, to albo ślepo i bezkrytycznie przekazuje czyjeś stronnicze poglądy, albo jest obłudny i pod pozorem podkreślanej „obiektywność” chce narzucić czytelnikowi swoje subiektywne „prawdy”” - Walery Szambarow

„Hasła „wolność”, „równość” i „braterstwo” to nic innego jak chimera. Tak samo nierealna jak ideały „wolności demokratycznych” i „praw człowieka”, które je zastąpiły, a które są pilnie wprowadzane i promowane przez Zachód. Ideały, które de facto skutkują bezprawiem, zaś „wolność” i „prawa” dają tylko tym, których stać, aby za nie zapłacić.” - Walery Szambarow.

„Państwo rosyjskie jest bliskie upadkowi. Jeśli coś pójdzie w Rosji nie tak i ateiści wraz z anarchistami nie zostaną poddani sprawiedliwej karze, jeśli Rosja nie oczyści się z zatrutych ziaren, to będzie jak starożytne królestwa i miasta, zniszczone przez Bożą sprawiedliwość, zostanie zmieciona z powierzchni ziemi za bezbożność i bezprawie. Winny będzie rząd pobłażający niepokojom. Bezkarność w Rosji jest teraz w modzie… wszędzie zdrada, strach o życie i o majątek narodowy… Biedna Ojczyzna.” - .św. Jan Kronsztadzki 1907 r.

„Utworzę fundusz, aby wysłać do Rosji broń i przywódców, którzy nauczą naszą młodzież, że ciemiężców trzeba tępić jak psy.” - Solomon Loeb

Postać Jakowa Swierdłowa jest praktycznie zapomniana, co jest o tyle dziwne, iż był to jeden z motorów rewolucji bolszewickiej i jeden z głównych przywódców bolszewików. W krótkim czasie wyrósł na postać numer dwa, zaraz po Leninie a nawet jemu zaczął w końcu zagrażać. Był to największy rzeźnik, przewyższający wszystkich pozostałych razem wziętych. Całe szczęście świat uratowała od niego jego nagła śmierć. Gdyby nie ona świat miałby do czynienia z tak przerażającym mordercą, że Stalin przy nim zdawałby się wybawieniem. Skala jego zła przerażała nawet morderców z partii bolszewickiej, tak że gdy w końcu zmarł, poza przyznaniem jego imienia Jekatyrynburgowi, został wykreślony z podręczników historii i całkowicie zmarginalizowany.

Teraz nakładem wydawnictwa Magna Polonia ukazała się jego pierwsza szczegółowa biografia autorstwa Walerego Szambarowa. Autor opisując postać Swierdłowa szczegółowo naświetla kontekst jednych z najważniejszych wydarzeń w ciągu ostatnich dwustu lat.

Szambarow zwraca uwagę na negowanie zjawiska żydokomuny przez historyków Ale dziwnym trafem w 1937 roku 70% członków Komunistycznej Partii Polski stanowili Żydzi, a tylko 30% Polacy, w związku komunistycznej młodzieży polskiej 85% stanowili Żydzi. W przypadku kierownictwa Bolszewików, Żydami byli Lenin, Trocki, Zinowiew, Jagoda, Uricki, Kamieniew, Swierdłow i inni, jednak próbuje się zminimalizować ich pochodzenie wskazując na to, że byli zasymilowani. To jest świadome przekłamywanie faktów i próba pomniejszenia ich roli i znaczenia.

Swierdłow urodził się  4 czerwca 1885 roku w Niżnym Nowogrodzie jako syn mistrza grawerskiego Mowszy Izraelowicza Swierdłowa. Naprawdę nazywał się Jankiel Mowszowicz i był najmłodszym z rodzeństwa. Jednym z pracowników Mowszy był jego daleki kuzyn, Enoch Jehuda, znany jako Genrich Jagoda, późniejszy szef OGPU. Ponieważ Jakow już jako nastolatek obracał się w miejscowym środowisku przestępczym wskazuje, że również jego ojciec musiał mieć z nim kontakty. Prawdopodobnie zajmował się wytwarzaniem fałszywych dokumentów. Ponieważ świat przestępczy był wzajemnie powiązany z partią komunistyczną Swierdłow również jak i wielu innych znalazł miejsce w jej strukturach. W 1903 roku po podziale partii na bolszewików i mienszewików przed Swierdłowem otwarły się nagle możliwości. Szybko stworzył w Niżnym Nowogrodzie struktury bolszewickie. Do swojej komórki zamiast robotników przyjmował przestępców i recydywistów.

Opisując ówczesną Rosję Szambarow wskazuje, że po reformach Aleksandra II nie była już monarchią absolutną.

„Dla liberalnej burżuazji uzyskana liberalizacja to było za mało, ustępstwa tylko zaostrzyły apetyt, irytowało ich patriotyczne podejście do zachodzących zmian, narodowy kurs polityczny i odwrócenie się od zachodu. Liberałom było bez różnicy kto siedzi na tronie. Ktokolwiek na nim by nie siedział, musiał być wrogiem. W końcu celem była władza.”

Czołowi rewolucjoniści powiązani byli z masonerią, której celem było zarówno zniszczenie cara jak i prawosławia.

Pierwszym zaplanowanym ciosem w Rosję była wojna z Japonią. Po zdradzieckim ataku na flotę rosyjską w Port Arturze, gen. Kuropatkin narzucił Japończykom wojnę pozycyjną, której nie byli w stanie wygrać z powodu zbyt małego potencjału. Wtedy zdaniem autora nastąpił „cios w plecy” i wybuch rewolucji. Co dziwne wszystkie partie szły w jednym szeregu. Szambarow wskazuje, że do przeprowadzenia rewolucji potrzebne są ogromne środki finansowe, których rewolucjoniści nie mieli, a których dostarczyli im liberałowie powiązani z masonerią. Spotkanie przedstawicieli partii rewolucyjnych i liberałów masonów odbyło się w październiku 1904 roku w Paryżu. W Genewie powstała Unia Wyzwolenia, która koordynowała działanie partii rewolucyjnych. Pieniądze wyłożyli Brytyjczycy, Japończycy i nowojorski bank Kuhn, Leob & Co, Jacoba Schiffa, jednego z przywódców żydowskiej loży masońskiej B’nai Brith.

Swierdłow przeniósł się do Kostromy, która była ośrodkiem przemysłu tekstylnego. Liberałowie rozpoczęli wtedy kampanię bankietową, pod przykrywką bankietów organizowali dla rewolucjonistów oficjalne spotkania. W styczniu zaczęły w Petersburgu wybuchać strajki i zamieszki. Zdaniem autora największą prowokacją była „krwawa niedziela”. Na polecenie masona Pinhasa Moisiejewicza Rutenberga, agent policji Gapon tworzył organizacje robotnicze. Na ich czele 9 stycznia wyruszono pod Pałac Zimowy aby spotkać się z carem. Cara w tym czasie nie było w Petersburgu. W szeregi spokojnie idących demonstrantów wmieszały się bojówki eserowskie, socjaldemokratów i anarchistów. Po zatrzymaniu tłumów przez policję i wojsko, z głębi tłumu bojówkarze zaczęli do nich strzelać, żołnierze w odpowiedzi otwarli ogień. Wybuchła panika. Setki ludzi zostało stratowanych.

Prowokacja się udała, w świat poszło, że car kazał strzelać do głodujących kobiet i dzieci. W Rosji wybuchła fala strajków. Energiczny i zorganizowany Swierdłow zostaje doceniony i jako towarzysz Andriej organizuje strajki w Kostromie, Niżnym Nowogrodzie, Jarosławiu, Saratowie i Samarze. Sam jednak nigdy osobiście nie agituje, jego charakterytyczny żydowski wygląd mógłby stworzyć niepotrzebne problemy, do agitacji wykorzystuje byłych żołnierzy i kobiety.

W tym czasie Kuropatkin przegrywa w Mandżurii, gdy próbuje odwoływać nieudolnych generałów, Petersburg za każdym razem anuluje jego decyzje. Pod Cuszimą okazało się, że rosyjskie pociski nie wybuchają, prawdopodobnie na skutek sabotażu zostały wyposażone w wadliwe zapalniki. Sprawa zapalników nigdy nie ujrzała światła dziennego, zamiast tego nieudolny Mikołaj II zwalił winę na Kuropatkina, Rożestwienskiego i Stessela. Mimo wszystko Japonia rzucała do walki ostatnie rezerwy a Rosja zaczęła odnosić przewagę w Mandżurii. Jednak z powodu rewolucji Rosja stanęła, z powodu przerwania Koleji Transsyberyjskiej armia została odcięta od zaopatrzenia. Banki zachodnie wycofały z Rosji kapitał powodując kryzys finansowy. Sytuację osłabienia Rosji wykorzystał Wilhelm II uznając, że Maroko w tym czasie zależne od Francji jest suwerennym państwem. Francja poczuła się zagrożona, Anglia po wyeliminowaniu z Pacyfiku Rosji nie chciała zbytniego wzmocnienia Japonii. W wyniku tego po podpisaniu pokoju w Porthsmouth, Rosja jedynie wycofała się z Chin nie ponosząc innych strat. Amerykański bankier żydowskiego pochodzenia Jacob Schiff otrzymał order od cesarza Japonii, za sfinansowanie rewolucji.

Swierdłow poza agitacją i organizowaniem rewolucji zajmował się w tym czasie zakupem broni, były tylko dwa możliwe źródła finansowania, albo rosyjscy liberałowie albo zachodni bankierzy.

Co może się wydawać absurdalne, sami przemysłowcy na Uralu wspierali rewolucjonistów.

Swierdłow zorganizował z kryminalistów i marginesu oddział bojowy. Jego najbliższym współpracownikiem został wnuk rabina Jankiel Jurowski, kolejnymi byli Leiba Sosnowski i Iwan Teodorowicz. Dowódcą bojówki został Fedor Syromołotow. Bojówka przeszła pełne szkolenie wojskowe.

Swierdłow miał fenomenalną pamięć i był bardzo kontaktowy. Nigdy nie zapominał nikogo z kim się spotkał i zawsze potrafił właściwie wykorzystać poznanych ludzi. Miał bardzo silny głos co wydatnie pomagało mu na wiecach.

Wkrótce w odpowiedzi na ogólnorosyjski apel Parvusa (Helphanda) w Jekaterynburgu stworzył Radę.

To było apogeum rewolucji, armia wierna carowi stłumiła zamieszki, z powodu zaostrzenia stosunków pomiędzy Francją a Niemcami, Francji zaczęła szukać sojusznika, a ponieważ prawie cały jej ówczesny rząd składał się z masonów, więc zmusił bankierów do udzielania Rosji pożyczki. Również Wielka Brytania zaczęła zmieniać swój stosunek do Rosji, uporządkowano strefy wpływów w Afganistanie, Tybecie i Iranie. W Stanach także nastąpiła zmiana, żydowscy bankierzy zostali zmuszeni do zaprzestania antyrosyjskiej działalności. Stanom zależało na zdobyciu przeciwwagi dla Japonii. Gdy wyschło finansowanie z Zachodu rewolucja zaczęła wygasać.

Nagle zmienił się charakter walki, z otwartej na terroryzm. Zdaniem Szambarowa decyzja musiała zostać podjęta nie w Rosji lecz na zewnątrz, ponieważ na terroryzm przeszły nie dosyć, że wszystkie ugrupowania, to jeszcze wszystkie na raz.

Swierdłow podlegające mu komórki partyjne na Uralu zorganizował w trzy drużyny: do pierwszej należało kierownictwo, drugą stanowili bojówkarze, tzw. dziesiątki, w których każdy miał inną specjalizację, a trzecią masówka, czyli szeregowi partyjniacy i robotnicy nie dopuszczani do tajemnic. Dodatkowo byli jeszcze nie powiązani z bojówkami, leśni bracia wykonujące zamachy terrorystyczne. Obowiązywała ścisła tajemnica, zgodnie z hasłem:

„Mówić trzeba nie to, co można, a to, co trzeba.”

Każdy wiedział tylko tyle ile było mu potrzebne. Aby zostać przyjętym trzeba było mieć rekomendację co najmniej dwóch członków, którzy w razie zdrady byli zobowiązani do wykonania na nim wyroku śmierci.

Jak widać, „nieochrzczony ojciec chrzestny” Swierdłow stworzył na Uralu faktyczne struktury mafijne. Zaczęto stosować mafijne metody, przy pomocy broni z zagranicy, strzelano do policjantów, zaczęły wybuchać bomby, z bogatych ściągano haracze, krytykujących rewolucję robotników zabijano.

10 czerwca 1906 roku Swierdłow wylądował w więzieniu. Tam szybko został starostą i podporządkował sobie współwięźniów. Cały czas miał łączność ze swoją organizacją poza murami. W 1907 roku sąd skazał go na dwa lata twierdzy. Prawdopodobnie skład sędziowski obawiał się o swoje życie w sytuacji gdy ludzie Swierdłowa szerzyli terror na Uralu.

W 1909 roku w wieku 23 lat Swierdłow na wniosek tajemniczej postaci Goldenberga miał zostać członkiem Komitetu Centralnego. W tym czasie jego brat Beniamin po dziesięciu latach od emigracji do Stanów, nagle stał się właścicielem banku.

W tym okresie większość działaczy partyjnych znalazła się na emigracji - Kamieniew (Rosenfeld), Trocki, Zinowiew (Radomyslski, Apfelbaum), Parvus (Helphand), Litwinow (Wallach), Krasin i inni.

W odpowiedzi na działalność terrorystyczną w Rosji zaczęły powstawać organizacje patriotyczne nazywane Czarnosoteńcami, należeli do nich wolni chłopi, kupcy i rzemieślnicy. „Byli „czarni" ponieważ płacili podatki, w przeciwieństwie do „białych”, którzy byli zwolnieni z podatków.” Liczebność Związku Narodu Rosyjskiego osiągnęła 3 miliony. Jednak car, rząd, arystokracja byli zwolennikami europeizacji i bali się zarówno samego związku jak i reakcji Europy. Zaczęto tłumić rozwój związku, na gazety nakładano kary. Ponieważ sędziowie, prokuratorzy i adwokaci byli liberałami organizacje Czarnosoteńców i ich współpracowników nękano sądami. Cerkiew nakazała wycofać się wszystkim duchownym. Skutkiem tych wszystkich działań było stopniowo obumarcie Związku.

W Rosji nastąpił boom gospodarczy, produkcja się potroiła, produkcja chemiczna wzrosła 48 razy, wydobycie węgla 700 razy, ropy 1500 razy. Handel zagraniczny wzrósł trzykrotnie osiągając poziom 3 miliardów. Pod względem wzrostu produkcji i wydajności Rosja wyprzedziła Stany Zjednoczone i znalazła się na pierwszym miejscu. Była czwarta na świecie pod względem produkcji i piąta pod względem dochodu na mieszkańca. Mimo wszystko nie nastąpiło uspokojenie sytuacji, liberałowie byli zainteresowani jedynie zmianą władzy.

Autor uważa, że błędem jest postrzeganie ówczesnej sytuacji w kontekście walki liberalnej opozycji jako sił demokratycznych z caratem. Celem liberałów było zdobycie władzy w Rosji.

„Przy czym rosyjska walka polityczna miała jeszcze jedną charakterystyczną cechę. W atakach na rząd krajowi opozycjoniści nieustannie apelowali za granicę do zachodniej opinii publicznej i zawsze znajdowali tam zrozumienie.”

W Rosji rosła rola lóż masońskich. Szambarow jednak nie wierzy w jakiś ponadnarodowy spisek masoński, większość z tych lóż działała w sposób niezależny a nawet miała sprzeczne cele, ich rola jego zdaniem sprowadzała się do postępującego rozkładu państwa. Ich działanie było inne, mimo, iż stanowili jedynie 10% członków Dumy niebezpieczne były ich wpływy pośrednie czyli propaganda.

„Przez cały czas propaganda była najpotężniejszą bronią wolnych masonów przetwarzając i kształtując tak zwaną opinię publiczną. Zainfekowała setki tysięcy ludzi, osłabiła duchowe fundamenty całego narodu, a szczególnie elit.”

Modne stało się sympatyzowanie z rewolucją i fascynacja liberalizmem. Wszystko dzielono na reakcyjne i postępowe.

„Na początku XX wieku taka uniwersalność poglądów doprowadziła do tego, że każda osoba, jeśli uważała się za postępową i chciała wyglądać tak w oczach innych, mówiła i postępowała jak liberał. Wszyscy grali do tej samej bramki, wszyscy byli przeciw carowi i rządowi.”

Jednak inne cele mieli liberałowie, inne separatyści, jeszcze inne socjaliści. Liberałowie wchodzili w sojusze z rewolucjonistami w przekonaniu, iż mogą ich kontrolować. Od siebie dodam, że tą samą naiwność możemy zobaczyć podczas dojścia Hitlera do władzy. Jednak sami rewolucjoniści również byli rozbici i podzieleni na zwalczające się odłamy.

Analizując obóz zewnętrznych wrogów Rosji wskazuje na dwuznaczne działanie Francji i Anglii potrzebujących Rosji na wypadek przyszłej wojny.

„Francja i Anglia były dwulicowe, jedną ręką udzielały pożyczek rządowi carskiemu, wykazując przyjaźń i wsparcie na arenie międzynarodowej, a drugą karmiły i zachęcały liberalną opozycję, która od dawna śpiewała głosem Londynu i Paryża.”

Głównymi wrogami Rosji byli amerykańscy żydowscy bankierzy loży B’nai Brith, Jacob Schiff, Solomon Loeb i Kuhn.

„W 1912 roku na kongresie syjonistycznym Loeb oświadczył: „Utworzę fundusz, aby wysłać do Rosji broń i przywódców, którzy nauczą naszą młodzież, że ciemiężców trzeba tępić jak psy.”

Utworzono specjalną organizację do walki z Rosją i autokracją. Przystąpili do niej brytyjski bankier Lord Milner, jeden z liderów Wielkiej Loży Narodowej Anglii, klan Rotschildów, niemieccy Warburgowie. Jacob Schiff umacniał stosunki z rosyjską opozycją - Kiereńskim, Milukowem i Aladyinem.

W 1914 roku Swierdłow znalazł się wraz ze Stalinem na zesłaniu na Syberii we wsi Kurejka. Szybko wybuchł pomiędzy nimi konflikt, choć nie wiadomo jakie były jego przyczyny. Gdy wybuchła wojna Swierdłow się ucieszył, przewidywał destabilizację i rewolucyjne kataklizmy na skalę światową, do których zaczął się przygotowywać.

W 1915 roku frakcja bolszewicka Dumy została aresztowana za działalność wywrotową. Policja carska znalazła materiały szpiegowskie. Zamiast rozstrzelania za zdradę w wyniku krzyku liberałów zostali jedynie zesłani.

Austriacki minister spraw zagranicznych Bertold w tym czasie powiedział:

„Naszym głównym celem w tej wojnie jest osłabienie Rosji na długi czas i w tym celu musimy z zadowoleniem przyjąć utworzenie niezależnego państwa ukraińskiego.”

Utworzono Ligę Wyzwolenia Ukrainy, a także Komitet Wyzwolenia Żydów Rosyjskich. Działalność antyrosyjską ułatwiało to, iż w samej Moskwie było ponad 500 niemieckich firm, co prawda niemieccy właściciele odeszli ale zostawili swoich pełnomocników, którzy realizowali zadania zlecone im przez centrale. Kontrwywiad wiedział o tym co się dzieje ale nie mógł nic zrobić z powodu obowiązujących przepisów.

Nowy poziom działalności wywrotowej rozpoczął się za sprawą Izraela Łazarewicza Parvusa, mienszewika, masona i bohatera rewolucji 1905 roku. Parvus w tym czasie pełnił funkcję doradcy finansowego przy tureckim rządzie i brał udział w przygotowaniach do ludobójstwa Ormian, za którym również stały nieznane siły wpływające na tureckich masonów z rządzącej partii młodotureckiej.

Jakie mogłyby być przyczyny tej rzezi?

Ormianie byli głównymi popierali prorosyjską politykę na Bliskim Wschodzie, ich kapitał zajmował dominującą pozycję w handlu i bankowości na Bliskim Wschodzie  oraz cała gospodarka Imperium Osmańskiego na nich spoczywała. Po ich likwidacji, na miejsce kapitału ormiańskiego wszedł kapitał syjonistyczny. Skutkiem masakry Ormian był jednak kolaps gospodarki tureckiej, który doprowadził do upadku Imperium Osmańskiego.

W 1915 roku Parvus zaoferował swe usługi Niemcom:

„Rosyjska demokracja może osiągnąć swoje cele tylko poprzez całkowite stłumienie caratu i podział Rosji na małe państwa. Ze swej strony Niemcy nie odniosą sukcesu, jeśli nie zainicjują w Rosji rewolucji na dużą skalę. Rosyjskie niebezpieczeństwo będzie istnieć nawet po wojnie, będzie istnieć, dopóki imperium rosyjskie nie zostanie podzielone na części.”

Parvus od Niemców otrzymał najpierw 2 miliony marek, potem 20 a jesienią 1915 roku kolejne 40 milionów.

Parvus nawiązał stosunki z Leninem, Trockim i innymi. We wrześniu 1915 roku została zorganizowana Konferencja Zimmerwald, poprzez Szwecję i Norwegię przekazywano pieniądze do Banku Syberyjskiego, Banku Handlu Zagranicznego i innych powiązanych z NIemcami. Za te pieniądze finansowano strajki, demonstracje i działalność wywrotową.

W Rosji po wybuchu wojny liberałowie utworzyli Związek Ziem i Miast - Zemgor, kierowany przez księcia Lwowa. Powołano komitety frontowe i gubernialne Zemgoru. Zorganizowano Centralny Wojskowy Komitet Przemysłowy, który koordynował pracę 220  lokalnych komitetów przemysłowych. Zyski rosyjskich przemysłowców z dostaw do wojska osiągnęły 300% a często nawet 1000%. Kapitał początkowy Zemgoru, który wynosił 600 tysięcy rubli, szybko wzrósł do 600 milionów rubli. Jednocześnie liberałowie prowadzili negocjacje z bolszewikami. W fabrykach zaczęto tworzyć „sekcje robotnicze”.

„Sądzili, że w ten sposób osiągną sympatię mas pracujących i możliwość ścisłego kontaktu z nimi, by móc ich wykorzystać w razie konieczności i mieć tedy realny wpływ na rząd.”

Przyczyną klęski armii rosyjskiej w 1915 roku było zamówienie amunicji i broni w brytyjskich firmach Armstrong i Vickers. Zamówiono sprzęt nigdy nie dotarł do Rosji gdyż został przejęty przez wojska angielskie. Wskutek tego w obliczu ofensywy niemieckiej armia rosyjska została bez amunicji i karabinów.

Podczas wojny prasa zachodnia cały czas atakowała Rosję oskarżając ją o antysemityzm, powiązano z nim również kwestię uzyskania pożyczki. Cały czas postępowała destabilizacja kraju. Kraj żył jakby dwoma odrębnymi bytami, jeden z nich gnił na frontach i biedował, drugi bawił się, pił i chodził na bale. Zaczęto tworzyć sztuczne niedobory w celu windowania cen. Na tyłach powstawały ogromne bataliony rezerwowe, które nie wysyłano na front z powodu braku broni.

„Rosja nie została zniszczona przez autokratyczny despotyzm, ale raczej przez słabość i bezzębność władzy.”

Gdy w pozostałych krajach zawieszono swobody obywatelskie, w Rosji robotnicy mogli bez problemu strajkować i organizować mityngi. Gdy w innych krajach za niesubordynację rozstrzeliwano, w Rosji car stosował prawo łaski. Policja nie reagowała na wzywanie do obalenia cara. Cały czas destabilizację pogłębiali alianci, oficjalnie podburzając liberałów do antycarskich wystapień. Anglicy zgodzili się udzielić pożyczki ale pod zastaw rosyjskiego złota i to po zaniżonej wartości. Poza tym pieniądze mogły być wydane jedynie na zamówienia w angielskim przemyśle. Od wiosny 1916 roku kryzys został przezwyciężony i Rosja sama zaczęła wytwarzać potrzebne ilości sprzętu i amunicji.

Produkcja wzrosła do 121,5% produkcji przedwojennej, produkcja maszyn wzrosła trzykrotnie. Rosyjski przemysł zbrojeniowy wysunął się na drugie miejsce po niemieckim. Z powodu ogromnych inwestycji dług publiczny wzrósł do 23,9 miliarda rubli, z czego tylko 8 miliardów stanowiły pożyczki zewnętrzne. Do 13 lutego 1917 roku całkowite straty armii wyniosły 63074 oficerów i 5 975 341 żołnierzy, z tego zabitych i zmarłych było 11 884 oficerów i 586 880 niższych stopni, Niemcy w tym czasie straciły 1,05 miliona a Francja 850 tysięcy. Wyekwipowano 50 nowych dywizji.

Problemem jednak był car, który z jednej strony dymisjonował dobrych generałów, a z drugiej litował się nada kanaliami. Próbując spacyfikować opozycję dymisjonował dobrych ministrów, to jednak nic nie dawało. Minister spraw wewnętrznych Protopopow karmił Mikołaja II uspokajającymi raportami, zgodnie z którymi w Rosji wszyscy byli zadowoleni, car był szczęśliwy, że w końcu nikt mu nie zawraca głowy.

Na przełomie 1916/17 roku spiski zaczęły się mnożyć. O wszystkim wiedziała policja i składała raporty Protopopowi. Prym wiodły dwie grupy: pierwsza grupa składała się z liderów parlamentu, druga grupa skupiona wokół Lwowa chciała przeprowadzić zamach stanu. Planowano przeprowadzenie ataku na rząd w rocznicę Krwawej Niedzieli 22 stycznia. Policja jednak zareagowała, dokonała fali aresztowań a obrady Dumy przeniesiono na 27 lutego. Do Piotrogrodu ściągnięto regularne wojsko, okazało się jednak, że dla żołnierzy brakuje koszar, bo wszystkie zajmują bataliony rezerwowe. Postanowiono wobec tego wysłać je na front. Car zagroził rozwiązaniem Dumy. 14 lutego nic się nie działo. Z każdym dniem sytuacja się coraz bardziej uspokajała. Nagle przyszły mocne mrozy, 1200 lokomotyw stanęło wraz z 5700 wagonami, w dużej mierze żywnością. Jednak do 22 lutego wszystko wróciło do normy. Car pojechał do kwatery głównej w Mohylewie. Jego dzieci chorowały na odrę.

23 lutego z powodu mrozów zabrakło czarnego chleba.

„Niepokoje wybuchły nagle, same z siebie, nieoczekiwanie dla władzy, Dumy i dla bolszewików.”

Następnego dnia dołączyli do nich rewolucjoniści. Do stłumienia zamieszek postanowiono wysłać bataliony rezerwowe, te jednak były tak zdemoralizowane, że nie wyszły z koszar. 26 lutego wybuchły strzelaniny. Car wydał rozkazy o rozwiązaniu Dumy i powstrzymaniu zamieszek ale było już za późno. 27 lutego zbuntowało się wojsko, zaczęto mordować oficerów i policję, z więzień wypuszczano więźniów. Duma powołała Tymczasowy Komitet Dumy Państwowej, który miał się zająć zaprowadzeniem spokoju. Radykałowie z Kiereńskim i Czcheidze na czele postanowili poprowadzić rewolucję. Posłowie socjalistyczni zaczęli tworzyć piotrogrodzką radę.

Car nie mógł się zdobyć na energiczne działanie. 28 lutego udał się do rodziny w Carskim Siole. W Piotrogrodzie zamieszki zmieniały się w rewolucję. Mikołaj II zrezygnował z podróży do Piotrogrodu i zatrzymał się w Pskowie.

Zdaniem autora armia nie opuściła cara, to car nie zdobył się na wydanie jej rozkazu, gdyby to zrobił rewolucja zostałaby stłumiona bez problemu. Tymczasowy Komitet Dumy Państwowej nie chciał przeprowadzać rewolucji, jego przywódca Rodzianko chciał jedynie przywrócić porządek w Piotrogrodzie. Jednak za plecami Rodzianki zaczęło się tworzenie złożonego z masonów Rządu Tymczasowego. Stery przejęli radykałowie Kiereński i Milukow. Do cara pojechali postępowcy Szulkin i Guzkow z listą rządu, mimo iż podawali się za reprezentantów Dumy w rzeczywistości żadnego pełnomocnictwa nie otrzymali. W Pskowie przekupili dowódcę Frontu Północnego Ruzskiego oferując mu stanowisko Dowódcy Sztabu Generalnego. W tej sytuacji Mikołaj II abdykował na rzecz brata Michaiła. Dowódcy frontów poza Kołczakiem poparli decyzję cara mając nadzieję, że jego brat będzie bardziej zdecydowany.

W Helsingforcie i Kronsztadzie wymordowano wszystkich oficerów.

Kiereński i inni masoni zaczęli namawiać Michaiła aby zrezygnował z tronu, co ten uczynił. Do armii przeniknęli agitatorzy. Rząd Tymczasowy pozbył się Dumy i skupił całą władzę. Car został aresztowany, pozbyto się gubernatorów, policji i żandarmerii. Nie ufając armii przyjęto Deklarację praw żołnierza i wprowadzono dowództwo kolegialne oraz zniesiono stopnie wojskowe. Sparaliżowano dowodzenie. Ogłoszono amnestię, zwolniono 100 tysięcy więźniów.

Lloyd George na wieś o abdykacji cara powiedział „Jeden z celów wojny został osiągnięty”.

Na wieś o rewolucji Swierdłow szybko dostał się z Syberii do Piotrogrodu. Po drodze w Jekaterynburgu w ciągu 10 dni stworzył organizacje partyjne na Uralu. 4 kwietnia Lenin wygłosił Tezy kwietniowe, Komitet Centralny odrzucił je wiekszością głosów. Gdy przybył Swierdłow wymieniono członków Komitetu Centralnego, z 30 pozostało jedynie 9. W nowym Komitecie Centralnym Swierdłow zajął się praca organizacyjną i prowadzeniem sekretariatu. W tym czasie bolszewicy przywieźli z Niemiec 50 milionów marek, kolejne środki otrzymywali za pośrednictwem Nią Bank w Sztokholmie. Sprawa niemieckich pieniędzy była utrzymywana w tajemnicy, wiedziało o nich jedynie wąskie grono kierownictwa partii.

Niemcy były również pośrednikiem w łańcuchu finansowym, środki przekazywali syjoniści z USA i innych państw. Jacob Schiff przesłał 12 milionów dolarów a lord Milner 21 milionów rubli, to właśnie te kręgi darzyły Swierdłowa zaufaniem.

Swierdłow zaczął podbijać podbijać partię dla Lenina. Mając pod sobą Sekretariat, to on decydował o obsadzaniu stanowisk.

„Bądźmy ściśli, on nie zawojował partii, on w tamtym okresie stworzył ją od nowa. Partię mocno różniącą się od poprzedniej - śmiało można powiedzieć, że ze starej partii pozostała jedynie nazwa - RSDRP (b). Po konferencji kwietniowej odeszli od niej, ci, którzy nie zgadzali się z linią leninowską.”

Do bolszewików przystąpili natomiast radykalni mieńszewicy. „Przeszli najbardziej rewolucyjni ze zjednoczonych, likwidatorów, pepeesowców, anarchosyndykalistów, bundowców i temu podobnych ugrupowań. Do bolszewików przystępowali również bezpartyjni dezerterzy, przestępcy, bandyci, kryminaliści wszelkiej maści, całkowicie obojętni na programy polityczne, kuszeni możliwością rabowania.”

Ponieważ bolszewicy mieli marginalne znaczenie zarówno w komitetach fabrycznych jak i związkach zawodowych, Swierdłow wymyślił „wspólnoty chłopskie”, złożone z chłopów, którzy w czasie wojny zatrudnili się w fabrykach na miejsce robotników zaciągniętych do wojska. Swierdłow również stworzył Centralne Biuro Stypendiów Chłopskich, ściśle kontrolowane przez niego. Wbrew linii Lenina nawiązał również bliskie stosunki z opanowanymi przez mienszewików i eserowców Sowietami.

Rząd Tymczasowy sam dezintegrował Rosję. rozwiązał administrację carską w miastach, prowincjach i powiatach, zniszczył aparat policyjny i żandarmerię . System administracji cywilnej został zniszczony. Zniesiono karę śmierci. Wskutek tych działań wzrost gospodarczy wyhamował, społeczeństwo było wściekłe, rozpoczęła się fala strajków. W kwietniu produkcja spadła o 30-40 %. Rozpoczęła się fala bankructw. Separatyści rozpoczęli masakry. Z powodu amnestii gwałtownie wzrosła przestępczość, której nie miał kto zwalczać. Na wsiach chłopi zaczęli mordować właścicieli ziemi i samodzielnie dzielić ją pomiędzy siebie. Liberałowie okazali się niezdolni do rządzenia. Armia pod wpływem agitatorów uległa demoralizacji. Gdy zabrakło cara żołnierze nie widzieli celu dalszej walki. Upadł pierwszy Rząd Tymczasowy, na jego miejsce Lwow powołał nowy, bardziej lewicowy, w którym ministrem wojny został Kiereński. Rząd skupiając władzę wykonawczą i ustawodawczą, stracił jakiekolwiek prerogatywy legalności.

„Na czele kraju znajdowali się ludzie posłuszni Zachodowi, którzy karnie i bezwarunkowo podporządkowywali się wszelkim instrukcjom ambasadorów.”

Szmbarow wyróżnia trzy grupy interesów poza granicami Rosji. Pierwszą była Anglia i Francja, które osiągnęły swoje cele w postaci anarchizacji Rosji. Drugą stanowiły Niemcy, Austro-Węgry i Turcja, które popierały bolszewików zainteresowane w jak najszybszym zakończeniu wojny na Wschodzie. Trzecią natomiast tworzyły koła syjonistyczne zainteresowane całkowitym upadkiem Rosji.

Po Leninie do Rosji przybył z Ameryki Trocki, a wraz z nim pieniędze amerykańskich Żydów. Zaczął tworzyć własną organizację. Poza Lwem Dawidowiczem Bronsteinem (Trockim) znaleźli się w niej Łunaczarski, Wołodarski (Goldstein), Uricki, Joffe, Manuilski, Chudnowski, Łarin, Riazanow..

Trocki był aktywnym masonem i utrzymywał bliskie stosunki z Jacobem Schiffem. Z bolszewików do masonów należeli: Bucharin, Radek (Sobelson), Skobielew, Łunaczarski.

Gdy zarówno eserowcy, jak i mienszewicy i bolszewicy przygotowywali się do przejęcia władzy, Rząd Tymczasowy na polecenie Zachodu przygotowywał armię do kolejnej ofensywy. W maju rozpoczęła się nieudana ofensywa na Zachodzie, we Francji wybuchły rozruchy wśród żołnierzy, krwawo stłumione. W czerwcu ruszyła ofensywa rosyjska. 8 armia przerwała front i podeszła pod Lwów, ruszyły za nią 7 i 11 armia. 3 lipca rozpoczął się niemiecki kontratak a jednocześnie w Piotrogrodzie wybuchło powstanie. Wybuchło mimo jego odwołania przez Komitet Centralny Bolszewików. Armia pozostała wierna rządowi, bunt został stłumiony 5 lipca. Na froncie armie rosyjskie dosłownie uciekły z pola walki. Kiereński utworzył trzeci Rząd Tymczasowy. Ponownie wprowadzono karę śmierci, dowódcą naczelnym został Korniłow, od bolszewików wszyscy się odwrócili, Lenin musiał się ukrywać. Za kontakt pomiędzy nim a Piotrogrodem odpowiedzialnym stał się Swierdłow. Finansowanie bolszewików w tym czasie odbywało się poprzez gazety Priboj i Prawdę, ponieważ szlak przez banki szwedzkie został wykryty przez kontrwywiad rosyjski.

Historyk A. G. Łatyszew przeprowadził śledztwo w sprawie finansowania bolszewików pomiędzy lipcem a listopadem, ponieważ bolszewicy unikali w tym czasie kontaktów z Niemcami, musieli gdzieś się bardzo zadłużyć. Ponieważ uznali za ważne spłatę tego długu należy wykluczyć bankierów rosyjskich, których po rewolucji wywłaszczono, nie otrzymali tych pieniędzy również od Niemców, jedyną możliwością jest to, że zostali w tym czasie finansowani przez żydowskich bankierów w USA, których reprezentował Jacob Schiff będący w bliskim kontakcie z Trockim.

Latem na VI Zjeździe Partii doszło do zjednoczenia bolszewików i trockistów, pertraktacje po stronie bolszewickiej mógł prowadzić jedynie Swierdłow. Prawdopodobnie przeważyły pieniądze z USA, do których miał dostęp Trocki.

Swierdłow, który kierował Zjazdem pod nieobecność Lenina, sam przeliczył głosy i oznajmił nowy skład Komitetu Centralnego.

Postępujący rozkład państwa próbował powstrzymać przy pomocy armii gen. Korniłow, ale zamiast podjąć działania poprosił o aprobatę Kiereńskiego, a ten z obawy, że straci kontrolę nad Korniłowem nie wyraził zgody.

W tym czasie bolszewicy po przebudowie i zdyscyplinowaniu swojej partii przystąpili do przejmowania sowietów. Lenin przeniósł się do Finlandii, która była już poza kontrolą rosyjską.

Pod koniec sierpnia front się rozpadł, Niemcy zajęli Rygę. Kiereński zgodził się na plan Korniłowa, ale zamiast podpisać rozkazy obiecał to zrobić później, gdy armia wkroczy do Piotrogrodu. Kiereński jednak 27 sierpnia rozwiązał rząd, mianował się dyktatorem i ogłosił Wodzem Naczelnym, a Korniłowa ogłosił zdrajcą. Sytuację wykorzystali bolszewicy. 28 sierpnia Swierdłow i Dzierżyński w zakładach zaczęli dla obrony rewolucji tworzyć Gwardię Czerwoną. Transport wojsk Korniłowa, które były bez dowódców sparaliżowali pracownicy kolei. Ruch pociągów stanął. Kiereński szybko przeprowadził czystkę w armii, kończąc jej rozkład. Następnie powołał czwarty już Rząd Tymczasowy, tym razem całkowicie socjalistyczny. Bolszewicy oskarżyli Kiereńskiego o korniłowiznę, doprowadzili do upadku rządu i przejęli kontrolę nad Radami Piotrogrodzką i Moskiewską. Na swoją siedzibę wybrali Instytut Smolny.

Swierdłow kierując Sekretariatem zaczął budować własne stronnictwo, do którego weszli Stasow, Wołodarsk (Goldstein) oraz Moisej Salomonowicz Uricki.

Rosja w tym czasie pogrążała się w chaosie, odłączały się kolejne terytoria, ‚codziennością stały się pogromy, zamieszki, lincze i zbrodnie, krajowi zagrażał też głód”. Nastąpił całkowity rozkład armii, część żołnierzy wróciła do domu, część stworzyła bandy rabusiów. Pod koniec września Niemcy zajęli Estonię. Kiereński stracił jakiekolwiek poparcie.

Na początku października Lenin wrócił do Piotrogrodu. Trocki był przewodniczącym Rady Piotrogrodu, jednak z powodu swego charakteru, egoizmu i arogancja, rozdętego ego nie był w stanie uzyskać poparcia. Swierdłow jak i większość poparł Lenina.

Kiereński postanowił pozbyć się z Piotrogrodu 200 tysięcznego garnizonu i wysłać go na front, w odpowiedzi 17 października żołnierze zbuntowali się i wypowiedzieli posłuszeństwo Rządowi Tymczasowemu. 24 października bolszewicy zajęli drukarnie. Eserowcy i mienszewicy ogłosili oficjalnie neutralność. W nocy bolszewicy zajęli biuro telegraficzne, centralę telefoniczną, banki, stacje kolejowe. Wojsko zostało w koszarach deklarując neutralność. Kiereński zareagował dopiero nad ranem, ale na jego rozkazy nikt nie odpowiedział. O dziewiątej rano udał się na front. Rząd Tymczasowy i Kwatera Główna starały się go znaleźć aby otrzymać jakieś rozkazy. Bolszewicy dzięki marynarzom z Helsingforsu do rana zajęli cały Piotrogród. Pałac Zimowy został zajęty bez oporu.

Wysłano agitatorów i marynarzy z Kronsztadu do Sewastopola. Mimo, że na Krymie nie było żadnych problemów, na wezwanie Swierdłowa rozpoczęła się rzeź oficerów. Mordowano ich w sadystyczny sposób aby dać innym regionom przykład dziczy i okrucieństwa. Jak podkreśla autor, ta rzeź nie miała żadnego racjonalnego powodu.

Pod koniec listopada, po zażegnaniu rozłamu wśród bolszewików związanego z opozycją w stosunku do Lenina, i zawiązaniu sojuszu z lewicowymi eserowcami, Lenin stanął na czele rządu i Komitetu Centralnego, a Swierdłow został przewodniczącym parlamentu (Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego) i szefem Sekretariatu KC. Z powodu rozkładu administracji carskiej jedynymi lokalnymi władzami były Sowiety a te podlegały pod Centralny Komitet Wykonawczy czyli pod Swierdłowa. Dzięki kierowaniu Sekretariatem znalazła się w jego ręku cała władza kadrowa, szybko zaczął obstawiać stanowiska swoimi ludźmi.

Chaos w Rosji nadal się pogłębiał, rozpoczęła się wojna domowa, w Piotrogrodzie zaczął się głód.

26 listopada Rada Komisarzy Ludowych wydała od dawna oczekiwany dekret o zwołaniu Konstytuanty. 3 stycznia Wszechrosyjski Komitet Wykonawczy przyjął „Deklarację praw ludzi pracujących i wyzyskiwanych”, zgodnie z którą, Konstytuanta miała jedynie legitymizować rząd bolszewicki. Przewidując demonstracje bolszewicy ściągnęli oddziały marynarzy.

5 stycznia wskutek problemów komunikacyjnych przybyło jedynie 410 z 715 delegatów. Bolszewicy zdobyli jedynie 25% miejsc. Silną pozycję mieli eserowcy, mienszewicy i kadeci.

Zdaniem autora w tym momencie jedyną szansą aby zapanować nad chaosem w Rosji była dyktatura. Swierdłow wszedł na mównicę i stwierdził, że WCKW jemu polecił otwarcie Konstytuanty. Został wygwizdany . Bolszewicy ogłosili, że Konstytuanta jest przeciwnikiem praw ludu pracującego. O północy bolszewiccy wyszli, poparli ich lewicowi eserzy i lewicowi muzułmanie. O 4:30 marynarz Żelezniakow powiedział „Straż jest zmęczona, proszę opuścić pomieszczenie.” Po 12 godzinach i 40 minut Zgromadzenie Ustawodawcze stało się historią.

10 stycznia rozpoczął się kierowany przez Swierdłowa III Wszechrosyjski Kongres Rad Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. 13 stycznia rozpoczął się analogiczny zjazd Deputowanych Chłopskich. Pod kierownictwem Swierdłowa obydwa zjazdy się połączyły.

W grudniu rozpoczęły się negocjacje z Niemcami w Brześciu. Na czele delegacji stanęli Joffe i Kamieniew. Ponieważ mieli reprezentować władzę ludu, zabrano poza bolszewikami jakiegoś żołnierza, marynarza, robotnika, chłopa znaleziono po drodze. Ci przedstawiciele byli prezentowani jako delegaci a oficerowie jedynie jako konsultanci. Wszyscy bolszewicy rozpoczęli zakupy i wyjazdy do burdeli w Warszawie. Delegat chłopski Staszkow tak się spił, że nie był w stanie podpisać się pod dokumentami a następnie nie chciał wyjechać z powrotem do Rosji. Nieprzytomnego z przepicia, w końcu Niemcy wsadzili na noszach do pociągu.

Zawarto jedynie rozejm na tydzień, który następnie był przedłużany. Bolszewicy bali się przyjąć niemieckie warunki. Zaczęli grać na czas.

W styczniu na czele delegacji stanął Trocki. Niemcy z kolei ściągnęli delegację ukraińską. W Niemczech były coraz większe problemy, rozpoczęły się strajki.

„Ukraińcy wyczuli koniunkturę, stali się bezczelni.”

Trocki grał na czas „pokoju nie zawieramy ale i nie prowadzimy wojny.”

W trzeciej rundzie Trocki domagał się wyłączenia Ukraińców uważając Ukrainę za część Rosji.

11 lutego zakończył negocjacje mówiąc „nie ma wojny, nie ma pokoju”. Większość KC była za wojną, Bucharin, Piatakow, Dzierżyński, Oboleński, Łomów, Jakowlewa, Radek, Uricki, Jarosławski, Mancew, Kołłątaj, Stekow, Sapronow, Riazanow.

18 lutego armia niemiecka ruszyła naprzód. Niemcy bez najmniejszego oporu zaczęli się zbliżać do Piotrogrodu.

24 lutego w chwili gdy Gwardia Czerwona szła w rozsypkę Swierdłow powołał własne oddziały, „oddział bojowy przy Wszechrosyjskim Centralnym Komitecie Wykonawczym”.

3 marca 1918 roku w Brześciu podpisany został pokój. Rosja utraciła Finlandię, Polskę, Litwę, Łotwę, Estonię, Białoruś, Krym, Ukrainę, Zakaukazie, musiała wypłacić 1 miliard marek w złocie odszkodować oraz 6 miliardów kontrybucji. Przez Rosję przeszła fala oburzenia. Z powodu bliskości frontu Bolszewicy przenieśli siedzibę władz z Piotrogrodu do Moskwy.

Pozycja Swierdłowa momentalnie wzrosła, to on zarządzał Kremlem i decydował o przydziale mieszkań. Jednocześnie obsadza swoimi ludźmi coraz więcej kluczowych stanowisk.

Po Traktacie Brzeskim gdy Łotwa i Estonia znalazły się pod okupacją Niemiec w Rosji znaleźli się Łotysze i Estończycy, którzy nie mogli zdezerterować jak Rosjanie. Bolszewicy postanowili ich wykorzystać i zatrudnić ich jako najemników. Łącznie sformowano z nich osiem, świetnie wyszkolonych pułków wiernych płacącym im bolszewikom. To właśnie dzięki nim udało im się w kluczowym momencie pokonać anarchistów, eserowców i wszelki opór wewnętrzny. Kolejnymi formacjami, które uratowały Bolszewików byli Chińczycy. Rząd carski zwerbował ich około 40 tysięcy do batalionów tyłowych, budowlanych. Po upadku caratu zostali bez zatrudnienia. Swierdłow szybko docenił możliwości wykorzystania zarówno Łotyszy jak i Chińczyków. Swój elitarny oddział bojowy oparł przede wszystkim o Łotyszy. Postanowił również wykorzystać jeńców wojennych jako potencjalnych agitatorów, zaczął wcielać ich do partii i tworzyć z nich tzw. grupy zagraniczne RKPb.

4 maja Swierdłow utworzył własny organ karny - Najwyższy Trybunał Rewolucyjny. Momentalnie rozpoczęły się procesy zakończone wyrokami śmierci.

20 maja 2018 roku, nastąpiło coś irracjonalnego, Swierdłow swoim przemówieniem rozpoczął atak na wieś, zaczęły powstawać kombiedy- komitety biedoty, zakazano handlu produktami rolnymi, zaczęły się masowe aresztowania i konfiskaty całej produkcji rolnej. Rozpoczęły się bunty chłopskie i rozgorzała na nowo wojna domowa. Zaczęła się wojna z Kozakami kubańskimi, dońskimi, tereckimi i atsrachańskimi. Kolejnym problemem był 40 tysięczny Korpus Czechosłowacki, nie mogli wrócić do domu ponieważ Austriacy traktowali ich jako dezerterów. Bolszewicy początkowo chcieli ich zatrudnić jak Łotyszy i Chińczyków, jednak Czechosłowacy nie chcieli mieć z nimi nic wspólnego. Na ich przerzucie bardzo zależało Francuzom. 26 maja Francja i emigracyjny rząd czechosłowacki oraz bolszewicy, zawarli porozumienie o wysłaniu Korpusu na Zachód. Zdecydowano, że trzy dywizje i kwaterę główną zostaną wysłane przez Władywostok. Bolszewicy jednak pod wpływem Niemców zaczęli opóźniać ich pociągi, Trocki wydał rozkaz rozbrojenie oddziałów czeskich. W Penzie Czesi rozgromili Armię Czerwoną, to samo zaczęły robić pozostałe oddziały czeskie. Wkrótce Czesi opanowali całą Kolej Transsyberyjską.

4 lipca rozpoczął się V Wszechrosyjski Kongres Rad. Doszło do konfliktu pomiędzy bolszewikami a lewicowymi eserami. 6 lipca został zamordowany ambasador niemiecki Mirbach. Zamach przeprowadzili czekiści Blumkin i Andriejew, którzy mieli upoważnienie podpisane przez Dzierżyńskiego. Ten uznał, że jego podpis jest sfałszowany a pułk Czeka się zbuntował. Bunt polegał na tym, że pułk pozostał w koszarach. Swierdłow „przeczuwając”, że z buntem powiązani są eserzy nakazał swojej gwardii dokonać aresztowania 353 delegatów eserów. 7 lipca do zbuntowanego pułku zaczęto strzelać z artylerii. Aresztowano kolejne 300 osób.

W kolejnym rozdziale Szambarow omawia zabójstwo rodziny carskiej. Okazuje się, że Dzierżyński ani nikt z Czeka nie miał z tym nic wspólnego. Dzierżyński był wściekły. Zbrodnia była całkowicie irracjonalna. Nie groziło uwolnienie rodziny carskiej, oddziały Białych było bowiem daleko, a car był bardziej użyteczny dla bolszewików żywy niż martwy. Jeszcze w czasie rządów Lwowa, powstał pomysł aby cara wysłać do Wielkiej Brytanii. W kwietniu 1917 roku byli oficerowie carscy przygotowali ucieczkę cara do Szwecji, car jednak odmówił. Chciał wyjechać legalnie wierząc Anglikom, ci jednak zaczęli wynajdywać problemy w postaci braku środków na utrzymanie rodziny carskiej. Następnie zaczęli zasłaniać się obawą o bezpieczeństwo podczas rejsu. Niemcy jednak zagwarantowali, że nie zaatakują żadnego statku, który będzie przewoził cara i jego rodzinę. W tym momencie rząd brytyjski przełożył ewentualną podróż cara do zakończenia wojny. Rząd Tymczasowy postanowił postawić cara w stan oskarżenia, jednak mimo usilnych prób nie udało się znaleźć żadnego dowodu zdrady Rosji. Car poprosił o zezwolenie na pobyt na Krymie, jednak został zesłany na Syberię. Po zamachu październikowym Trocki również postanowił oskarżyć cara o zdradę, lecz i on nie potrafił zaleźć żadnych jej dowodów. Wtedy jednak carem zaczął zajmować się Swierdłow. Z obawy przed rzekomą ucieczką cara przeniesiono go do Permu. Następnie Mikołaja II wraz z rodziną przewieziono do Jekaterynburga do domu kupca Ipatiewa. Autor zadaje pytanie, dlaczego cara nie zastrzelono gdzieś wcześniej zamiast stwarzać taką skomplikowaną sytuację.

Opierając się na śledztwie przeprowadzonym przez Sokołowa, Wilsona, generała Dieterichsa, przytaczanych przez Płatonowa, Merkułowa, Bobrownika, autor uważa, że zbrodnie miała charakter kabalistyczny.

Dynastia Romanowów rozpoczęła się w klasztorze Ipatiewów, a zakończyła w domu kupca Ipatiewa.

Romanowów umieszczono w domu Ipatiewa z góry planując, że zostaną zamordowani.

Co więcej, w ogóle nie było żadnego kupca Ipatiewa. Dom należał do kupca G. I. Szarawjewa.

Według Płatonowa w budynku kiedyś znajdowała się tajna synagoga.

W styczniu 1918 roku dom kupił inżynier Ipatiew.

Pojawiają się dwa pytania, kto w tym czasie kupował dom skoro bolszewicy wszystko nacjonalizowali, drugie, skąd wziął pieniądze na ten zakup, skoro wszystkie prywatne rachunki przejęło państwo.

Radziński podaje, że Ipatiew był przyjacielem Wojkowa, który miał powiedzieć, Szarawjewowi, że ma opuścić dom i wyjechać. O samym Ipatiewie nic nie wiadomo, pojawił się tylko po to aby kupić dom i zaraz potem zniknął.

Dom zamieniono w więzienie, cara i jego rodzinę pilnowały dwie grupy strażników: wewnętrzna i zewnętrzna.

Pierwsze zabójstwo zostało dokonane w Permie 12 czerwca, gdy zastrzelono brata cara Michaiła Aleksandrowicza, jego ciało wywieziono za miasto i zakopano.

4 czerwca wymieniono wewnętrzną ochronę a Czerwona Gwardia została wymieniona na Łotyszy, z oddziału specjalnego przeznaczenia. Komendantem został Jurowski. W przeddzień rytuału do Jekatyrenburga przybył specjalny pociąg złożony z lokomotywy i jednego wagonu. Wyszła z niego osoba w czarnym ubraniu podobna do żydowskiego rabina, która obejrzała piwnicę domu. „Dieterichs i Wilton piszą o nieznanym Żydzie z „czarną jak smoła brodą”. Towarzyszyła mu ochrona sześciu żołnierzy. Dowodem jego obecności jest pusty formularz organu komitetu centralnego żydowskiej organizacji komunistycznej w Moskwie w języku jidysz. Jurowski wymieniał telegramy ze Swierdłowem. W jednym z nich Swierdłow napisał, że z Ameryki przyszedł rozkaz podpisany przez Schiffa o „potrzebie natychmiastowej likwidacji całej rodziny”. Jurowski nie chciał zabijać całej rodziny jednak Swierdłow zażądał zabicia wszystkich. Termin mordu ustalony na 17 lipca. Dwóch Łotyszy odmówiło strzelania do dziewczyn,  w wyniku czego zostali aresztowani, a następnego dnia rozstrzelani. Akcję miało wykonać 12 morderców. Odgłos strzałów miała zagłuszyć silniki samochodów. Rodzinę carską sprowadzono do piwnicy. Jurowski dokładnie ich ustawiał. Mimo kanonady więźniów trzeba było dobijać bagnetami. Po morderstwie ciała wyniesiono na podwórko a piwnicę dokładnie wysprzątana. Po tym do piwnicy weszło dwóch rabinów i rozpoczęło rytuały kabalistyczne. Jurowski i Gołoszczekin zeznali:

„Nie wiemy, jakie tańce rytualne wykonywali na miejscu zbrodni, ale gdy wyszli na południowej ścianie naprzeciw świątyni Salomona, pokoju w którym zginęła rodzina carska, pozostały dwa napisy wyjaśniające znacznie odprawianego tu rytuału.”

Napisy te odkrył Sokołów.

Pierwszy to dwie linie z wiersza Heinego „Baltazar”, napisane po niemiecku

„Tej nocy Baltazar został zabity

przez swoje sługi”.

Drugi napis to cztery znaki kabalistyczne. Trzy z nich to litery „I” z różnych alfabetów, „lamed” po aramejsku, „lamed” po samarytańsku i „lambda” po grecku. Czwarty znak to ukośnik. Litery są odwrócone do góry nogami.

Heine napisał wiersz o Baltazarze, który poniósł karę za to że nienawidził Żydów. Jako imię zostało skalamburowane tak, że na końcu imienia jest wyraz car w pisowni niemieckiej.

Drugi wyraz zdeszyfrował Skariatin, ponieważ w kabalizmie litery mają znaczenie symboliczne i są sumowane na różne sposoby, wyraz ten ma oznaczać, że car został złożony w ofierze, aby zniszczyć państwo.

W tym samym dniu w Ałapajewsku zostali zamordowani pozostali Romanowowie. Zostali zrzuceni do 20 metrowej studni w starej kopalni. Ponieważ nie zginęli od razu dobijano ich bombami i siarką. Trupy cara i rodziny zostały wrzucone do starej kopalni. 18 lipca ciała wyciągnięto z kopalni, poćwiartowano i spalono, a to co zostało polano kwasem siarkowym. Ponownie pojawiła się na miejscu tajemnicza czarna postać ubrana na czarno w ochronie 6 żołnierzy.

Decyzję o morderstwie w Moskwie zatwierdził Swierdłow. Nie ma żadnych dowodów na udział Lenina w morderstwie. Trocki utrzymywał, że o morderstwie dowiedział się od Swierdłowa, a gdy zapytał kto o tym zadecydował, ten odpowiedział „Zdecydowaliśmy tutaj”.

Autor pisze o Swierdłowie jako wysłanniku „nieznanych sił”, nie mogli za nim stać Żydzi ponieważ podczas rewolucji wielu z nich było prześladowanych przez Czerwony Terror, w tym miejscu ośmielę się  znam nie zgodzić, ponieważ Bolszewicy oparli swoją administrację właśnie na Żydach i wydali akty grożące karą śmierci za antysemityzm. Jego zdaniem nie stała za nim również masoneria, ponieważ masonami byli Lwow, Kiereński i wielu innych wzajemnie się zwalczających. Nie mogli być nimi również żydowscy bankierzy z Wall Street, Schiff, Loeb, Warburgowie i Rotschildowie ponieważ mieli oni o wiele lepsze kontakty z Trockim. W pewien sposób byli wtajemniczeni Uricki i Zinowiew. Swierdłow również nie był masonem, był natomiast okultystą i kabalistą.

Po zabójstwie cara sytuacja bolszewików się skomplikowała , wybuchałaby bunty chłopskie, Doń zajęli Kozacy Krasnowa, Denikin uderzył na Kubań, Czesi i Biali zaczęli odbijać Ural, w Archangielsku wylądowali Anglicy. Rozpoczęto tajne rozmowy z Niemcami, które niestety nic nie dały ponieważ rosyjskie rezerwy złota po zdobyciu Kazania wpadły w ręce czeskie.

30 sierpnia w Piotrogrodzie zginął rzeźnik Uricki, którego zastrzelił w budynku Czeka Leonid Kanegisser, tak jak i on Żyd.

Kolejny zamach został przeprowadzony na Lenina. Do dzisiaj nie dosyć, że nie wiadomo kto stał za zamachem, to nawet nie wiemy kto go dokonał.

Wskazywana na zamachowca Fanny Kapłan (Fejga Rojdman) nie dosyć, że była ciężko chora to w dodatku była na wpół ślepa. Nigdy nie należała do eserów. Urodziła się na Wołyniu w rodzinie „nauczyciela społeczności żydowskiej”, czyli prawdopodobnie rabina. Jej ojciec wraz z siedmiorgiem dzieci wyemigrował do USA. Podczas pierwszej rewolucji wstąpiła do organizacji anarchistycznej. Kiedy przygotowywano się do zamachu na gubernatora Kijowa Kleigelsa, w jej pokoju wybuchła bomba. Kilku zamachowców zginęło, a Kapłan doznała wstrząsu mózgu i została zesłana na dożywotnią katorgę. W wyniku wybuchu Kapłan zaczęła co jakiś czas na kilka dni tracić wzrok. W 1908 roku straciła wzrok na trzy lata. Po rewolucji lutowej odzyskała wolność na kilka miesięcy przed zamachem przyjechała do Moskwy, gdzie zamieszkała u przyjaciółek. Z powodu choroby nigdzie nie pracowała, jednak ze wstydu wychodziła z teczką z domu udając się rzekomo do pracy. Nigdy nie widziano u niej żadnej broni.

Lenin po zakończeniu przemówienia opuścił fabrykę. Jego kierowca GIl podał dwie wersje. Zgodnie z pierwszą kobieta po oddaniu trzech strzałów rzuciła mu rewolwer pod nogi i zniknęła w tłumie, a on go kopnął pod samochód. Według drugiej wersji stała w tłumie, obok samochodu i oddała strzały. Świadkowie jednak podawali, że Gil siedział w aucie czekając na Lenina.

Kapłan została zatrzymana przez komisarza Siergieja Batulina, który ją zatrzymał dlatego, że wyglądała na zastraszoną i ściganą oraz nie chciała mu powiedzieć dlaczego tu przyjechała. Jego zdaniem, czuł że ona jest zamachowcem. Podczas śledztwa Kapłan została rozpoznana przez Iwanowa, który jednak powiedział, że szedł za Leninem, został jednak w holu i zobaczył Lenina już leżącego. Ostatecznie nie wymieniono nikogo z nazwiska kto rozpoznał Kapłan jako zamachowca. Po aresztowaniu miała przy sobie pustą walizkę i parasolkę, którą prawdopodobnie używała jako laskę. Od samego początku powiązano ją z prawicowymi eserami, z którymi nie miała nigdy nic wspólnego. Wykorzystano to później do likwidacji eserów podczas procesu w 1922 roku. Podczas śledztwa Kapłan nie była w stanie rozpoznać żadnego z eserów, z którymi rzekomo miała współpracować.

Szambarow w tym miejscu zadaje pytanie, skoro za zamachem nie stali eserzy, to wobec tego kto był głównym organizatorem zamachu? Nie mogli nimi być anarchiści ponieważ już zostali pokonani, nie mogli za nim stać również Biali ponieważ podczas całej wojny domowej wykazali się rzadko spotykaną nieudolnością. Trzeba sobie zadać wobec tego pytanie, Kto najwięcej na tym zamachu zyskał? Na pierwsze miejsce wysuwa się Swierdłow. W ciągu roku 33 letni Swierdłow wyrósł na postać numer dwa w Rosji. Rola Sowietów w tym czasie zaczęła spadać, na pierwszy plan wysuwali się Trocki i Stalin. Zaczęły powstawać struktury administracyjne podległe nie WCIK lecz Radzie Komisarzy Ludowych. Gdyby Lenin zginął to on przejąłby władzę. Zgrzytem mogło być również morderstwo na rodzinie carskiej, którego Swierdłow nie skonsultował z Leninem. Żeby zorganizować zamach trzeba było wiedzieć gdzie będzie Lenin, a ten plan swojej podróży dawał dopiero dzień wcześniej. Dziwnym trafem również, zamach został przeprowadzony w fabryce Michelsona, gdzie Lenin był jedynym przemawiającym. Mamy notatkę Swierdłowa z 29 sierpnia, w której nalega na Lenina o wyznaczenie posiedzenia Rady Komisarzy Ludowych najpóźniej do 21:00.

30 sierpnia Bucharin gdy dowiedział się o zamachu terrorystycznym w Piotrogrodzie próbował przekonać Lenina aby nie chodził na mityngi, jednak wtedy Swierdłow zaczął mówić, że nie można się bać każdego burżuazyjnego drania. Dziwnym trafem w tym dniu Lenin nie miał ochrony. Gdy Lenin leżał ciężko ranny, Swierdłow opierając się rzekomym wskazaniu przez Lenina na następcę przejął jego kompetencje, skupił wobec tego w swoich rękach kierownictwo Rady Komisarzy Ludowych, Komitetu Centralnego Partii i Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego Rady (Sowiety).

Również Swierdłow przejął śledztwo, pojawia się pytanie dlaczego go nie prowadził Dzierżyński zajmujący się zamachem niższej rangi czyli zabójstwem Urickiego. Kapłan, która do tej pory odmawiała zeznań nagle zaczęła mówić to, co było mu potrzebne. Cały czas szukano rewolweru, który gdzieś zniknął. 2 września przyniósł go robotnik Kuznecow, którego zeznania w ogóle nie pasowały do zeznań innych świadków, zgodnie z którymi rewolwer ktoś kopnął pod samochód. Rewolwer nr 150487 został uznany za ten, którego używała Kapłan. Ona sama została przewieziona z Łubianki na Kreml, rzekomo dlatego aby jej wspólnicy nie odbili. 3 września o godzinie 16 została zastrzelona. Wieczorem jej ciało zostało spalone w Ogrodzie Aleksandrowskim. Przedtem zwłoki zostały poćwiartowane, po czym kawałki wsadzone do beczki z benzyną. Jej szybka egzekucja stawia kolejne pytania, czy czasem nie chodziło o to, aby się jej pozbyć przed przybyciem Dzierżyńskiego.

W Rosji od końca 1918 roku szalał terror. Szczególnie wyróżniały się dwa rejony: Piotrogród gdzie mordował Uricki, i Ural podlegający Swierdłowowi. 5 września Swierdłow w imieniu Rady Komisarzy Ludowych ogłasza wprowadzenie Czerwonego Terroru, polecono natychmiastowe aresztowanie wszystkich prawicowych eserów, burżuazji i oficerów, nakazano rozstrzelanie wszystkich powiązanych z Białą Gwardią.

„Nie może być żadnych opóźnień w stosowaniu masowego terroru. Nie oko za oko, ale tysiąc oczu za jedno. Tysiąc istnień burżuazji za życie przywódcy. Niech żyje Czerwony Terror”

Listy rozstrzelanych musiały być publikowane i rozwieszane w formie plakatów.

Sam Swierdłow dokumentu nie podpisał ponieważ nie miał faktycznej funkcji przewodniczącego, zamiast niego podpisali go jego ludzie.

W całym kraju rozpoczęły się masowe egzekucje. Trocki stworzył swoje własne niezależne od Czeki, Rewolucyjne Trybunały Wojskowe. Radek zażądał aby egzekucje były publiczne, Zinowiew nalegał aby uzbroić robotników, tak aby sami kierując się „instynktem klasowym” zabijali na ulicy.

Jeden z szefów Czeka, Lacis (Sudrabs) powiedział:

„Dla nas nie ma i nie może być starych podstaw moralności i człowieczeństwa wymyślonych przez burżuazję w celu wyzysku niższych klas.”

Mordowano również własnych ludzi. Trocki zwykłych żołnierzy „zabijał jak psy”, wprowadził również dziesiątkowanie wycofujących się pułków, czyli rozstrzeliwanie co dziesiątego, raz rozstrzelał nawet cały pułk za odmowę ataku.

Lacis napisał:

„My tępimy burżuazję jako klasę. Nie szukajcie w śledztwie materiałów i dowodów, na to, że oskarżony działał przeciwko Sowietom. Pierwsze pytanie jakie należy zadać oskarżonemu, to do jakiej klasy społecznej należy, jakie jest jego pochodzenie, wychowanie, wykształcenie czy zawód. Te pytania powinny przesądzić o losie oskarżonego.”

Eksterminowano tych, którzy kiedyś gorąco wspierali liberałów, wygwizdywali cara, szczerze współczuli i pomagali rewolucjonistom i z radością witali upadek caratu. Teraz cała rosyjska inteligencja została eksterminowana.

To była kolejna irracjonalna zbrodnia Swierdłowa, inteligencja była nieszkodliwa i niezdolna do oporu, większość oficerów wykazała apatię i bierność, a ci co walczyli z Czerwonymi byli poza zasięgiem.

Autor w tym miejscu przytacza wydarzenia z Galicji, gdzie w 1914 roku Rosjanie wyparli Austriaków, na zachodniej Ukrainie chłopi nazywali się Rusinami, byli prawosławni i ku zaskoczeniu oficerów, ich język był bliższy rosyjskiemu niż w okolicach Dniepru. Wszyscy oni przywitali z radością wkraczających Rosjan, gdy jednak w 1915 roku Rosjanie musieli się wycofać Austriacy zastosowali represje, duchowieństwo prawosławne zostało eksterminowane, inteligencja niemal w całości albo rozstrzelana albo wysłana do obozu koncentracyjnego w Telerhof. Ich miejsce zajęli księża uniccy i nauczyciele nacjonaliści wykształceni w Wiedniu. Cel czerwonego terroru był analogiczny, unicestwić warstwę intelektualną narodu  a przez to tradycję kulturową.

Szarabamow wskazuje, że za zbrodnie odpowiadają nie Rosjanie, ponieważ nikt z odpowiedzialnych za Czerwony Terror nie miał nic wspólnego z Rosjanami, nawet oddziały wojskowe złożone z Rosjan odmawiały egzekucji, dlatego zostały zastapione Chińczykami i Łotyszami.

Ludzi mordowano z coraz większym bestialstwem, egzekucje wykonywano szablami, oficerowie mieli przybite do ramion epolety, wyłupywano oczy, obcinano nosy, obcinano głowy, pojawiały się coraz większe perwersje i sadyzm. Przeprowadzano egzekucje dzieci.

Swierdłow w tym czasie zaczyna tworzyć kult Lenina, co akurat Leninowi się nie podobało. 17 września Lenin wrócił do pracy, jednak Swierdłow namawia Komitet Centralny o zadbanie o zdrowie wodza, w wyniku czego Lenin zostaje wysłany na odpoczynek do daczy w Gorek, 30 kilometrów od Moskwy. Cała ochrona Lenina to ludzie Swierdłowa, na 16 jedynie dwóch jest Rosjanami, reszta była Łotyszami lub Żydami. Ochrona nie podlega rozkazom Lenina, lecz Swierdłowa i jego podwładnego Petersa. Jednocześnie Swierdłow odcina Lenina od świata i kontroluje wszystkie jego kontakty. Swierdłow staje się ukrytym dyktatorem, w tym czasie Trocki zaczyna rozbijać Białych.

Lenin mimo, że jest już zdrowy zostaje odcięty w Gorki. 3 października Komitet Centralny debatuje nad Czeka, nikt do dzisiaj nie wie o co chodziło, ale zaraz później Dzierżyński wyjeżdża (ucieka ?) z Rosji. Oficjalnie wyjechał na odpoczynek do Szwajcarii, ale zgodnie z relacjami syna Berii, na ostrzeżenie Berii żeby uciekał. Po jego wyjeździe Swierdłow reorganizuje Czeka, nowy aparat centralny to 2 tysiące osób z tego 75% to Łotysze. Lokalna Czeka miała podlegać jak dotąd Radzie Komisarzy Ludowych ale i Sowietom, które miały prawo powoływać i odwoływać czekistów. Uwolniono również aresztowanych przez Dzierżyńskiego w związku z zamachem na Urickiego, Anglików, Francuzów i Amerykanów.

Razem z Trockim Swierdłow zajmuje się formowaniem sił zbrojnych.

Lenin nadal był przytrzymywany w Gorki, tym razem z powodu rzekomego remontu mieszkania na Kremlu. Jednak w końcu zrozumiał, że jest oszukiwany i 18 października wrócił do Moskwy, a wkrótce wrócił i Dzierżyński.

Po wybuchu rewolucji w Niemczech i podpisaniu zawieszenia broni, Niemcy opuścili Rosję, przedtem Zoldatenraty sprzedawały wkraczającym bolszewikom broń i amunicję. Bolszewicy zaraz po „wyzwoleniu” zaczęli masowe rozstrzeliwania wszystkich tych, którzy „współpracowali” z Białymi i Niemcami. Nie cierpieli na brak gotówki bo przejęli carskie maszyny drukarskie wraz z zapasami papieru. Tymi pieniędzmi płacili wycofującym się Niemcom.

W Rosji sytuacja bolszewików zaczęła się szybko pogarszać, zaczęła rozsypywać się administracja, dezintegracji uległa gospodarka komunalna, nie było prądu, ciepła, opału, pojawiły się epidemie. Najgorsza sytuacja związana jednak była z brakami żywności, rekwizycje żywności doprowadziły do masowych buntów, które tłumiono przy pomocy karnych ekspedycji. Ponieważ większość żołnierzy Armii Czerwonej pochodziło ze wsi, wykorzystywano jednostki łotewskie, albo specjalne złożone z Chińczyków, Niemców, Żydów, Austriaków i Węgrów. Problem z żywnością nie został jednak rozwiązany, bo oddziały karne większość zebranej żywności marnowały.

11 grudnia 1918 roku został ogłoszony przygotowywany przez Swierdłowa i Seredę program kolektywizacji. W odróżnieniu od kołchozów Stalina, kiedy chłopom pozostawiono małe działki przydomowe, domy, drób, kozy i owce, program Swierdłowa i Seredy nie przewidywał żadnej własności prywatnej. Członkowie komuny mieli pracować za darmo, jeść w wspólnych stołówkach i mieszkać w czymś na wzór koszar. Dzieci miły być oddane do kolektywnego nauczania.

Po powrocie Lenina do Moskwy Swierdłow zaczyna jeździć po kraju, prawdopodobnie Lenin chce się go pozbyć ze stolicy.

Armia Czerwona w styczniu 1919 roku zajęła Łotwę. Swierdłow przybył do Rygi. Ryga stała się w tym czasie epicentrum Czerwonego Terroru. Ponieważ znaczną część ludności stanowili Niemcy stanowiący elitę społeczną, terror miał charakter nie tylko społeczny ale i etniczny. W końcu żołnierze odmówili przeprowadzania egzekucji kobiet i dzieci. Egzekucji zaczęła dokonywać specjalna jednostka złożona z Łotyszek, która bardzo szybko zasłynęła z sadyzmu. Egzekucji dokonywano poza miastem w pozostałych po wojnie okopach, w biały dzień bez ukrywania. Skazanych rozbierano do naga, następnie byli torturowani, dźgani bagnetami, kobietom rozcinały piersi, rozpruwały brzuchy i wyjmowały żołądki, a mężczyznom odcinały genitalia. Często ofiary były porywane wprost z ulicy. W jednostce panowała atmosfera burdelowa.

W Moskwie Michaił Kalinin, przeciwnik metod swierdłowskich napisał list do Lenina, opisując co się dzieje i dając własne propozycje zmian. Na początku stycznia Lenin wezwał go do siebie, Kalinin przedstawił mu swoje propozycje pokrywające się z zasadami późniejszego NEPu.

Po zakończeniu wojny zachodnie rządy nie zamierzały wspierać Białych.

Wilson powiedział: „Każda próba interwencji w Rosji przerodzi się w tych obalenia rządu radzieckiego w celu przywrócenia caratu. Nikt z nas nie ma najmniejszej ochoty na przywrócenie caratu.”

Loyd George oświadczył: „Celowość udzielenia pomocy admirałowi Kołczakowi i generałowi Denikinowi jest tym bardziej kontrowersyjna, że walczą oni o zjednoczoną Rosję.”

Skutki tego podejścia najwcześniej odczuli Kozacy, którzy walczyli z Czerwonymi za Donem. W wyniku agitacji Czerwonych zagwarantowano im bezpieczeństwo, następstwem czego walki zaczęły wygasać, pomogło w tym również to, że czerwonymi oddziałami dowodził Kozak Mironow.

W styczniu po powrocie Swierdłowa z Rygi doszło w Moskwie do spotkania politruków, na którym omówiono szczegóły nadchodzącej akcji. Głównym wspólnikiem Swierdłowa stał się Trocki. Mironowa przeniesiono na front zachodni, na Białoruś. Czerwone pułki kozackie zostały wysłane na front wschodni. Do akcji nie użyto Czeka lecz swierdłowskie trybunały rewolucyjne i rewolucyjne trybunały wojskowe Trockiego. Wszystkie były formacjami wojskowymi, świetnie uzbrojonymi i wyszkolonymi. Skoncentrowano je wcześniej na Donie. 24 stycznia rozesłano do ich rozkaz okólnik Sekretariatu KC podpisany przez Swierdłowa:

„Teraz, biorąc pod uwagę doświadczenia wojny domowej z Kozakami, uznać za jedyną słuszną walkę najbardziej bezlitosną, należy bez litości usunąć całe przywództwo Kozaków poprzez wybicie ich co do jednego. Przeprowadzić masowy terror wobec bogatych Kozaków eksterminując ich bez wyjątku.”

Trocki wydał rozkaz: „Dawnych Kozaków należy spalić w płomieniach rewolucji społecznej”, „urządzić Kozakom drugą Kartaginę”.

Nad Donem rozszalało się ludobójstwo, w którym znaczny udział wzięli Chińczycy. Wymordowano Kozaków nad Donem, na Uralu, z Orenburga, Terska, Astrachania.

Dlaczego wymordowano Kozaków?

Ponieważ byli patriotami, wierzącymi prawosławnymi, cenili wolność, dyscyplinę, byli konserwatystami. Kozacy jednak nie dali się wymordować bez oporu, ponownie wybuchł bunt przeciwko bolszewikom.

W lutym Swierdłow wrócił do Moskwy, Lenin zaczął go odsuwać od władzy. Po raz pierwszy Swierdłow nie przygotowywał dokumentów na VIII Zjazd Partii. Nie było go również w marcu na I Kongresie Założycielskim Kominternu i nawet nie został członkiem jego Komitetu Wykonawczego. Swierdłow udaje się na Ukrainę, do Charkowa, gdzie w tym czasie szaleje terror.

Na III Wszechrosyjkim Zjeździe Rad był obecny jedynie w pierwszym dniu. Jednak jego ludzie uchwalają rezolucję o nacjonalizacji całej ziemi, co spowodowało wybuch powstania chłopskiego na Ukrainie pod przywództwem Machny.

6 marca 1919 roku przeziębiony opuścił Charków.

7 marca wjechał na stację w Orle. Tam zastał go strajk kolejarzy, których rodziny zaczęły umierać z głodu. W parowozowni zebrało się tysiąc ludzi. Swierdłow był wściekły z powodu opóźnienia. Wziął swoją ochronę i wyszedł do robotników. Gdy zaczął przemawiać i karcić głodnych ludzi, tłum wybuchnął. Swierdłowa obrzucono kamieniami i kłodami. Stracił przytomność. Ochrona zaatakowała tłum, zaczęła strzelać, tłum rzucał w nich wszystkim co miał. Swierdłow w tym czasie nieprzytomny leżał na zamarzniętej ziemi. Ochrona ścigając kolejarzy zapomniała o Swierdłowie. W końcu go znaleźli i przenieśli do wagonu, powstał jednak problem jak jechać jak nie było żadnego maszynisty. W końcu go znaleźli. 8 marca Swierdłowa przywieziono do Moskwy. Całą twarz miał obandażowaną. 9 marca wstał i wziął udział w posiedzeniu Rady Komisarzy Ludowej, wezwał osoby zaangażowane w przygotowanie zjazdu partii. Wieczorem jego gorączka wzrosła do 40 stopni. 10 marca lekarze stwierdzili, że nic specjalnego się nie dzieje i ma pozostać w łóżku. Swierdłow dostał jednak zapalenia płuc, co zastanawiające odwiedzili go wszyscy poza Leninem. Gdy Lenin leżał ranny Swierdłow był przy nim cały czas. Niespotykana była również reakcja władz na wydarzenia, podczas gdy inne zamachy na prominentów były zawsze nagłaśniane, ten został wyciszony, podczas gdy w innych sytuacjach następowały poważne represje tym razem nawet nie przeprowadzono oficjalnego śledztwa. Gdy Swierdłow zaczął pluć krwią w końcu zjawił się Lenin. Swierdłow odzyskał przytomność i prosił o wybaczenie za wszystko co robił. 16 marca zmarł.

W kolejnych latach wszyscy jego towarzysze zostali rozstrzelani podczas stalinowskich czystek, tylko nieliczni zmarli z powodu choroby, ostatnich rozstrzelano już podczas wojny. W latach 1937-1940 zostali również rozstrzelani jego kuzyn Gienrich Jagoda oraz brat Beniamin. Jego syn Andriej pracował w NKWD, gdzie wykazał się skrajnym okrucieństwem. Dwukrotnie był aresztowany, w 1935 i 1937, jednak udało mu się ocaleć. Stosował tortury nawet wobec przyjaciół. Ponownie został aresztowany w 1951 roku, Beria po śmierci Stalina zamknął sprawę. Andriej Swierdłow zajął się pisarstwem.