„A kto by zgorszył jednego z tych małych, lepiej mu, aby zawieszono kamień młyński u szyi jego i zatopiono w głębokości morskiej” – Mt 18.6
„Trzeba nam odwagi, aby […] mierzyć się ze straszliwym i obezwładniającym kryzysem historycznego i społecznego gmachu Kościoła. Nie jest to krytyczna faza, nie jest to okres zwijania, jakich pełne są dotychczasowe dzieje. Jest to jedyny taki kryzys, kryzys rewolucyjny, pustoszący Kościół od środka, kryzys heretyckich i bezbożnych nauk, kryzys praktyk czasem osłabionych, a czasem wręcz występnych. Kryzys ludzi. W gruncie rzeczy jest to kryzys Wiary, zakorzeniony w odrodzeniu modernizmu osadzonego pod spiralnymi kolumnami Piotrowego baldachimu.”
„Wobec obecnych hierarchów, niepomnych na prawa Boże, pląsających wokół posągu Cybeli, wokół antropocentryzmu i religijnego relatywizmu, wszystko inne wydaje nam się małe, drobne, nieistotne, drugorzędne, choćby odpychało swoją ochydą.”
„Ponad 80% wypadków molestowania w Kościele, ma charakter homoseksualny, a zdecydowana większość ofiar to mężczyźni w wieku 14-18 lat. Nie mamy więc do czynienia z pedofilią, jak nam się uparcie wmawia, tylko z efebofilią, czyli po prostu homoseksualizmem. A to słowo tabu w Watykanie papieża Bergoglio.”
O czym jest ta książka? To kolejna książka o hipokrycie Bergoglio, z jednej strony uwielbiającym akcje pokazowe rodem z show biznesu, z drugiej jednak, otaczającym się kardynałami i biskupami powiązanymi z homoseksualizmem a często z podejrzeniami o pedofilię. Mało tego Bergoglio broni homoseksualnego kleru do samego końca. Marco Tosatti jest włoskim watykanistą, człowiekiem od wielu lat obeznanym z tajemnicami i tematyką Stolicy Apostolskiej.
Przedmowę do książki napisał nuncjusz apostolski abp. Carlo Vigano, w której dokonał on miażdżącej krytyki obecnego kleru, szczególnie tego w otoczeniu Bergoglia.
„Tu się dzieje coś dziwnego” – napisała dziennikarka Maike Hickson, gdy Bergoglio tłumił opór większości kardynałów, gdy wyrzucał współpracowników kardynała Mullera w Kongregacji Doktryny Wiary, a następnie pozbywając się samego Mullera bez podania powodu.
Dewiza Bergoglio „Kim jestem aby osądzać?” okazała się przymykaniem oka na ekscesy seksualne hierarchów. Już w 2013 roku Bergoglio przerwał kardynałowi Mullerowi w celebracji mszy świętej nakazując mu przez telefon wstrzymanie dochodzenia w sprawie kardynała Cormaca Murphy O’Connora. Potem w kolejnych latach można było zauważyć ignorowanie występków seksualnych O’Connora. Jeżeli dla kogoś powiązania pomiędzy O’Connorem a Bergoglio są tajemnicą, to wyjaśnienia jest proste, O’Connor należał do Mafii z Sankt Gallen, która doprowadziła do abdykacji Benedykta XVI, a następnie to właśnie on wywierał naciski na konklawe aby wybrać Bergoglio na papieża. A to jest tylko jeden ze skandali związanych z tym pontyfikatem.
Tosatti zwraca uwagę na to, iż „ponad 80% wypadków molestowania w Kościele, ma charakter homoseksualny, a zdecydowana większość ofiar to mężczyźni w wieku 14-18 lat. Nie mamy więc do czynienia z pedofilią, jak nam się uparcie wmawia, tylko z efebofilią, czyli po prostu homoseksualizmem. A to słowo tabu w Watykanie papieża Bergoglio.”
Vigano wskazuje na ogromną sieć homoseksualną, która opanowała Kościół Katolicki na wszystkich szczeblach. Bergoglio natomiast próbuje zatuszować problem dokonując semantycznych akrobacji mówiąc o „nadużyciach władzy”, „naturze ludzkiej” a ostatecznie o klerykalizmie.
Tosatti prześledził drogę Bergoglio od Argentyny do Watykanu.
W Argentynie, Bergoglio w latach 1998-2013 był arcybiskupem Buenos Aires. Już wtedy jego postępowanie było dziwne, nigdy nie zabierał głosu w sprawie molestowania przez księży. Podejmował wszystkie lewicowe tematy poza kwestią molestowania. Adwokat Juan Pablo Galli zarzucał mu, że przez lata krył gwałcicieli i uwodzicieli nieletnich. Najbardziej znana sprawa krycia dotyczyła ojca Julio Cesara Grassiego skazanego ostatecznie za pedofilię. Kolejnymi byli Ruben Pardo, Fernando Enrique Picciochi, Mario Napoleon Sasso, Carlos Maria Gauna, wszyscy byli oskarżeni o molestowanie a mimo to, wszystkich bronił do końca Bergoglio.
Jak podsumował Galli, „Franciszek w Argentynie musiałby zmierzyć się z zarzutem krycia przez lata gwałcicieli i uwodzicieli nieletnich”.
Również ci, którzy doprowadzili do pontyfikatu Bergoglio, czyli Mafia z Sankt Gallen, budzili poważne wątpliwości natury etycznej, zaliczają się do tego grona: belgijski kardynał Godfried Danneels,
Przede wszystkim architekt pozbycia się Benedykta XVI, belgijski kardynał Godfried Danneels, kardynał Theodode McCarrick, kardynał Roger Mahony, kardynał Cormac Murphy O’Connor, kardynał Francisco Javier Ossa, kardynał Lehmann, arcybiskup Waszyngtonu Donald Wuerl, kardynał Oscar Matadiaga, kardynał Francesco Coccopalmerio i inni. Wszyscy oni byli oskarżani o wykorzystywanie seksualne a mimo to należeli do najbliższego grona współpracowników Bergoglio.
W Argentynie biskup Gustavo Oscar Zanchetta złożył w 2017 roku dymisje, a kilka miesięcy później dostał nominację na asesora Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej, stanowiska utworzonego specjalnie dla niego. Problem w tym, że już w 2015 roku był oskarżany o molestowanie seksualne kleryków. Dodatkowo wysunięte przeciw niemu zarzuty finansowe. Już w 2015 roku pojawiły się homoseksualne zdjęcia biskupa wraz z klerykami. Po iluzorycznym śledztwie w Argentynie, Zanchetta w 2020 roku wrócił do Watykanu.
Argentyńska część książki kończy się tajemnicą zakonu Miles Christi, bardzo konserwatywnego i skupionego na liturgii w rycie trydenckim. Zakon został poddany kontroli franciszkanina ojca Carballo, będącego zausznikiem papieża w Kongregacji. W odnośnie do Carballo już w 2014 roku prokuratura szwajcarska prowadziła śledztwo w sprawie defraudacji dziesiątek milionów euro. Poprzednik Carballo, Yannuzzi został usunięty ze stanu kapłańskiego w związku z zarzutami seksualnymi.
W kolejnym rozdziale Tosatti opisuje postać kardynała Cormaca Murphy O’Connora. To z jego powodu kardynał Muller w czerwcu 2013 roku musiał przerwać celebrację mszy świętej wezwany do telefonu przez Bergoglio, który mu nakazał zawieszenie śledztwa w związku z zarzutami o molestowanie seksualne w stosunku do O’Connora. O’Connor, członek Mafii z Sankt Gallen, doradca papieża Bergoglio, został arcybiskupem westminsterskim za doprowadzenie do ugody za molestowanie przez księdza Hilla, dziewczynki w wieku 13 lat. W stosunku do O’Connora, mimo jego śmierci w 2017 roku do dzisiaj toczy się policyjne śledztwo.
Jak pisze autor: „Po raz kolejny stajemy naprzeciw pewnej formy klerykalizmu w samoobronie, który papież Franciszek krytykuje w słowach, lecz nie usuwa ani nie ogranicza w zauważalny sposób.”
Z Argentyny autor przenosi się do Chile, gdzie „sezon rozliczeń nadużyć seksualnych zaczął się z początkiem 2018 roku, wraz z wizytą papieża”. Bergoglio nominował wtedy na biskupa Osorno, Juana Barrosa blisko powiązanego z księdzem Fernando Karadimą dopuszczającego się nadużyć seksualnych przez trzydzieści lat. Oliwy do ognia dolał sam Bergoglio mówiąc na pokładzie samolotu, że to wszystko są kalumnie bez cienia dowodu. Gorącą atmosferę podkręcił jeszcze kardynał Sean O’Malley przewodniczący watykańskiej komisji ds. wykorzystywania, mówiąc „Słowa papieża przekazują orędzie, że jeśli nie możesz udowodnić tego, co twierdzisz, nie zasługujesz na wiarę”. Bergoglio wizytę w Chile rozpoczął od prośby o przebaczenie za nadużycia seksualne, jednak w rzeczywistości nie spotkał się z ofiarami Karadimy. Podczas powrotu do Rzymu, Bergoglio znowu wypalił: „Więc przez ten brak oczywistości, oczekuję pewnych dowodów, aby zmienić swoje stanowisko.”
Do Chile został wysłany arcybiskup Charles Scicluna, który raporcie na 2000 stronach opisywał przypadki 64 osób wykorzystywania seksualnego. W wyniku tego wszyscy biskupi złożyli swój mandat na ręce papieża. Ostatecznie dwóch najbliższych współpracowników Bergoglio musiało złożyć urząd, kardynał Javier Errazuriz Ossa, zdymisjonowany z Rady Dziewięciu Kardynałów, a uprzednio biskup Santiago de Chile, oraz kardynał Ricardo Ezzati Andrello biskup Santiago de Chile, oskarżony został o osłanianie księży molestujących małoletnich.
Kolejny skandal związany był z kardynałem Theodore McCarrick, przez dziesięciolecia bliskim przyjacielem Bergoglio, którego był doradcą w sprawach amerykańskich i wysłannikiem na Kubę i do Chin. Skandal zaczął się w 2018 roku od oskarżeń McCarricka o molestowanie. Wtedy były nuncjusz apostolski w Stanach, arcybiskup Carlo Maria Vigano napisał obszerne oświadczenie, że w Watykanie od dawna wiedziano o tym co robi McCarrick, on sam jako nuncjusz domagał się kary dla McCarricka, przełożeni jednak reagowali, dopiero Benedykt XVI nałożył kary, które jednak McCarrick omijał. Gdy jednak papieżem został Bergoglio automatycznie ściągnął wszystkie kary z McCarricka.
Gdy za sprawą opublikowania listu przez Vigano, w którym opisywał, że McCarrick demoralizował i molestował kolejne pokolenia księdzy, Bergoglio zaczął bagatelizować sprawę napuszczając prasę na Vigano i broniąc swojego przyjaciela uniemożliwił przeprowadzenie dalszych dochodzeń. Ostatecznie dowodów nie udało się jednak zatuszować i McCarrick został przeniesiony do stanu świeckiego.
Schemat postępowania Bergoglio jest zawsze taki sam. „Najpierw jest zaprzeczanie, potem krycie lub umniejszanie wagi pytań albo powoływanie się na brak dostatecznych dowodów. Wreszcie, kiedy obrona jest już niemożliwa, zmienia się podjęte decyzje, ale dopiero po wybuchu skandalu.”
Kolejnym przypadkiem jest pierwszy honduraski kardynał Oscar Rodriguez Maradiaga. Salezjanina kardynałem mianował Jan Paweł II. W 2013 roku został przez Bergoglia wyznaczony na koordynatora Rady Kardynałów na rzecz Reformy Kościoła, zaraz pojawiły się oskarżenia o milionowe malwersacje, Biskup pomocniczy Tegucigalpy, Juan Jose Pineda, w lipcu 2018 roku został oskarżony o molestowanie seksualne dziesiątek seminarzystów oraz o utrzymywanie homoseksualnych kochanków, w wyniku czego musiał ustąpić ze stanowiska. Maradiaga był blisko powiązany z Pinedą, który dokonywał aktów seksualnych często w rezydencji Maradiagi, Villa Iris. Pineda również sypiał z ministrantami. Pineda krył innego księdza, ojca Floresa oskarżanego o gwałty na dziewczynkach.
Maradiaga wraz z kardynałem Marksem z Niemiec jest do dzisiaj jednym z najbliższych doradców Bergoglio.
W tej cudacznej galerii szczególne miejsce zajmuje obecny substytut w Sekretariacie Stanu arcybiskup Pena Parra, który objął to stanowisko na miejsce usuniętego i pozbawionego prerogatyw kardynalskich Giovanni Angelo Becciu, oskarżonego o korupcję i malwersacje finansowe. Pena już przed święceniami kapłańskimi był notowany jako homoseksualista, o czym donosił w lutym 1985 roku arcybiskup Roa Perez. Będąc oskarżanym o afery seksualne, Pena zaprzyjaźnił się z Maradiagą i Pinedą. Tutaj autor dodaje, że w kwietniu 2015 roku, dwie organizacje katolickie powiązane z Maradiagą, otrzymały od fundacji Open Society George’a Sorosa 650 tysięcy dolarów aby wpłynąć na biskupów w celu „stworzenia masy krytycznej biskupów sprzymierzonych z papieżem”. Pena od 1993 roku robił karierę z dyplomacji watykańskiej.
Opis tej świetnej książki chciałbym zakończyć przemyśleniami arcybiskupa Vigano, które szczególnie w świetle ostatnich tygodni dają wiele do myślenia.
„Łączy kilka elementów. Po pierwsze, wypowiedzi Bergoglio na temat homoseksualnych związków cywilnych. Po drugie, obfitą obecność przynajmniej domniemanych homoseksualistów wśród dostojników Kurii Rzymskiej. Po trzecie, potęgę lawendowego lobby w Watykanie. Te wszystkie elementy rzucają na Argentyńczyka podejrzenie, że nadaje prawomocność ideologii LGBTQ, co pozostaje w absolutnej sprzeczności z niezmiennymi prawdami i zasadami Kościoła katolickiego”
„Zastanawiam się, czy Bergoglio nie jest przypadkiem szantażowany przez tych, którzy tak bezkarnie korzystają z jego pobłażliwości. To by tłumaczyło motywy zasiadającego na Tronie Piotrowym człowieka, który bezlitośnie sroży się przeciwko Kościołowi Chrystusowemu, z takim respektem odnosząc się do postaci notorycznie zesputych, zboczonych i niemal zawsze zaplątanych w przestępstwa seksualne i finansowe.”
Comments