- 9 lis 2023
- 25 minut(y) czytania

Tragedia Ukrainy – Kees van der Pijl

“Wojna hybrydowa, określana jako rewolucja w obszarze militarnym, polega w dużym stopniu na projekcji określonego światopoglądu. Dzięki niej, jak sformułował to były dowodzący NATO, Wesley Clark, utrzymuje się „kontrolę nad narracją”. Stawką jest tu władza klasy rządzącej, zatem ta narzucana wizja rzeczywistości jest bezalternatywna; forsowana jest siłą, jako święta prawda, która nie może być kwestionowana, tabu. Ci, którzy się jej nie trzymają, ryzykują społeczną izolacją, tak jak to było w społecznościach pierwotnych.

W kwietniu 1967 roku CIA zasugerowała, że te amerykańskie media, które podważały wnioski raportu Warrena na temat zabójstwa Kennedy’ego, powinny być uznane za siejące „teorie spiskowe”. Od tamtej pory używanie tej etykietki stało się powszechne. Jedna zmanipulowana historia tworzy podbudowę dla innych, bowiem świadomość zbiorowa znajduje się pod coraz większą kontrolą narzuconego obrazu rzeczywistości. W istocie, przez otaczające rzeczywistość tabu, nasza zdolność do pojmowania realności staje się coraz mniejsza w sytuacji, w której polityka, media i system oświatowy skrupulatnie trzymają się obowiązującej wersji.” - Kees van der Pijl

“Nie możemy z całym przekonaniem ustalić, czy zestrzelenie MH17 było zaplanowane z premedytacją, czy przypadkowe, czy zostało dokonane przez inny samolot, rakietę przeciwlotniczą, a może przez jedno i drugie. Niezależnie od tego, jego skutkiem było zduszenie w zarodku negocjacji układu „terytorium za gaz” oraz przyłączenie się UE do sankcji skierowanych przeciwko dostawom energii z Rosji, co zwiększyło szanse rynkowe dostaw amerykańskiego gazu łupkowego pod postacią LNG.” – Kees van der Pijl

“Z Ukrainy uczynić trzeba miejsce globalnego starcia z Rosją i Chinami” – Dowódca NATO gen. Wesley Clark 2015 rok.

„Donbas jest mocno przeludniony i zamieszkały przez bezużytecznych ludzi. Spośród 4 milionów mieszkańców obwodu donieckiego co najmniej 1,5 miliona jest zbędne, wobec faktu, że region musi być eksploatowany jako zasób, którym przecież jest najważniejsza rzecz to niezależnie od tego jak okrutnie to zabrzmi – że istnieje pewna kategoria ludzi, których trzeba eksterminować.” – Hromadske TV

„Obrona globalizacji przed tymi, którzy mogą jej zagrozić, powinna zająć priorytetowe miejsce w polityce bezpieczeństwa” – Claude Serfati

„Rozpatrywanie zakulisowej sfery polityki często traktowane jest jako teoria spiskowa. Fakt, że istnieje wiele upraszczających rzeczywistość teorii spiskowych, nie może jednak stać się argumentem na rzecz rezygnacji z badania dokonywanych przez struktury przestępcze lub agendy ukrytego państwa prowokacji i manipulacji. Musimy wiedzieć, że siły polityczne i ekonomiczne zaangażowane w te wydarzenia często oddziaływały za pomocą ukrytych kanałów nieuznawanych przez władze egzekwujące legalne rządy w państwie, a już z pewnością nieujawniane widzom i czytelnikom mediów głównego nurtu.” - Kees van der Pijl

„Trudno nie dojść do wniosku, że znajdujemy się właśnie w środku konfliktu światowego na historyczną skalę pomiędzy dwoma sprzecznymi porządkami społecznymi: neoliberalnym kapitalizmu Zachodu znajdującym się w kryzysie wywołanym przez kapitał spekulacyjny, lecz wciąż od niego zależnym, a kapitalizmem kierowanym przez państwo.” - Kees van der Pijl

„Ukryty system polityczny polega na strukturach podejmowania decyzji i narzucania procedur, zarówno poza jak i w ramach publicznie sankcjonowanych przez prawo i społeczeństwo. Jako, że przedmiot badania owiany jest tajemnicą, głęboka analiza polityczna poszerza pole tradycyjnej analizy strukturalistycznej tak, aby brać pod uwagę osobliwości podobne do tych, które studiuje się w ramach teorii chaosu.” – Peter Dale Scott

„Gdy zabrakło kompromisu społecznego, pojawiła się ogólna tendencja, która wiodła w kierunku autorytaryzmu, a obok niej zjawisko zatruwania sfery publicznej zniekształcaniem i przekręcaniem faktów. Gramsci określa to mianem fazy przejściowej „korupcji/kłamstwa” znajdującej się na granicy pomiędzy konsensem a przemocą, gdy trudno jeszcze uzyskać hegemonię, a użycie siły jest wciąż zbyt ryzykowne. Tendencja ta wspierana jest przez media głównego nurtu: kryzys na Ukrainie ilustruje, jak demagogia i żonglowanie strachem wypierają racjonalne oceny sytuacji na świecie. Prawdziwe zagrożenia są ignorowane.” – Peter Dale Scott

Nakładem wydawnictwa Wektory ukazała się książka „Tragedia Ukrainy”. Jej autor Kees van der Pijl jest niderlandzkim politologiem, prawnikiem i ekonomistą. Był kierownikiem katedry stosunków międzynarodowych Uniwersytetu w Sussex.

Głównym motywem książki jest zestrzelenie malezyjskiego Boeinga MH17. Jednak zanim autor dochodzi do tego samolotu, najpierw naświetla szczegółową historię Ukrainy od chwili uzyskania przez nią niepodległości aż do rewolucji na Majdanie. Również opisując katastrofę MH17 analizuje wszystkie możliwe motywy i wersje wydarzeń, idąc dalej opisuje przebieg śledztwa przeprowadzonego po niej a następnie kolejny ciąg wydarzeń, które zainicjowała.

Tłem zestrzelenia MH17 było wyzwanie, które Zachodowi rzucił blok państw konkurencyjnych, Rosja jest rdzeniem alternatywy eurazjatyckiej wobec neoliberalnej UE, Chiny są naturalnym centrum grupy BRICS, którą wspiera Szanghajska Organizacja Współpracy. Tuż przed katastrofą, w Brazylii odbywał się szczyt przywódców krajów BRICS, na którym doszło do podpisania statutu Banku Nowego Rozwoju mającego być alternatywą dla Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Tuż przed wylotem do Brazylii, Putin uzgodnił z Merkel układ „ziemia za gaz”, zgodnie z którym za uznanie statusu Krymu, miał zostać przeprowadzony gigantyczny plan odbudowy gospodarczej Ukrainy i obniżkę ceny importowanego przez nią gazu. Dodatkowo tłem było współdziałanie Niemiec i Rosji przy budowie gazociągu Nord Stream, a Włoch i Rosji przy budowie South Stream przebiegającego przez Morze Czarne. W odpowiedzi na to, USA obłożyły Rosję sankcjami na dzień przed zestrzeleniem MH17, jednak sankcje musiałaby zostać zatwierdzone na szczycie UE co nie było takie proste. Opór udało się zlikwidować bez problemu w wyniku zestrzelenia MH17. Wstrzymano również prace nad South Stream.

Autor wyróżnia trzy zimne wojny, w ramach których USA konsekwentnie dążyły do uzyskania przewagi aby zaprowadzić na całym świecie Pax Americana.

Pierwsza zimna wojna trwała od zakończenia II wojny światowej do początku lat 70 tych. W tym czasie na Zachodzie panował liberalizm korporacyjny

Druga zimna wojna charakteryzowała się zastąpieniem liberalizmu korporacyjnego neoliberalizmem. Nastąpił kryzys, zaczął spadać poziom produkcji. Nastąpiła prywatyzacja narodowego przemysłu, wywłaszczenia. W krajach Trzeciego Świata Zachód sterował krwawymi kontrrewolucjami. Zaczęła się walka ze związkami zawodowymi i polityka antypodatkowych deregulacji. Podniesione zostały stopy procentowe, co doprowadziło do wysokiego bezrobocia i wciągnięcia wielu krajów w pułapkę zadłużenia, Polska i Jugosławia znalazły się poważnych kryzysach płatniczych. W 1979 roku doradca Cartera, Brzeziński „rekomendował uzbrajanie afgańskich islamistów przeciwko komunistycznym władzom w Kabulu, prowokując w ten sposób interwencję radziecką.

Dodatkowo w tym czasie doszło do nawiązania stosunków pomiędzy Niemcami a ZSRR co miało zaowocować 25 letnim kontraktem na dostawy gazu. Reakcja Waszyngtonu była błyskawiczna, podniesiono koszty kredytu dla ZSRR, i zakazano firmom amerykańskim udziału w budowie rurociągu.

Ostatecznie doprowadzono do rozpadu ZSRR.

Motorem zmian był kapitał finansowy, który wyrwał się z regulacji związanych z ustawą Glassa- Steagalla, i rozpoczął ekspansję w sferze handlu pieniądzem. Rządy zaczęły zwiększać dług publiczny.

W lipcu 1991 roku na szczycie G7 w Londynie, Gorbaczow dowiedział się, że ma wprowadzić radykalną terapię szokową autorstwa Jeffreya Sachsa, która już w 1989 roku została wprowadzona w Polsce. Gdy Gorbaczow zaczął się wahać, w Moskwie doszło do próby przeprowadzenia puczu, który doprowadził do upadku Gorbaczowa i przejęcia de facto władzy przez Jelcyna. W całym byłym ZSRR doszło do „największej w dziejach grabieży”, powstały imperia finansowe, ogromna większość społeczeństwa znalazła się w nędzy, w Rosji i na Ukrainie wytworzyła się oligarchia.

„Dla niezliczonych rosyjskich rodzin ich kraj nie znajdował się fazie tranzycji, lecz ciągłego niszczenia wszystkiego tego, co niezbędne było do godnego życia.”

W 1993 roku rosyjski parlament przegłosował odebranie Jelcynowi dodatkowych uprawnień. Jelcyn ogłosił stan wyjątkowy, ale zakwestionował to Sąd Konstytucyjny. Parlament przyjął budżet odrzucający narzucone przez MFW cięcia, wtedy USA ogłosiły, że wsparcie będzie uzależnione od bardziej intensywnie wdrażanych przez Jelcyna reform. Wtedy Jelcyn zawiesił konstytucję i wysłał czołgi do szturmu na siedzibę parlamentu. Clinton w odpowiedzi udzielił mu pełnego wsparcia a oligarchowie na Światowym Forum Ekonomicznym w 1996 zgodzili się sfinansować jego kampanię wyborczą.

„Drapieżne instynkty dominującego kapitału finansowego prowadzą do wymuszenia przez wszystkie kraje zgody na utowarowienie i eksploatację, aby umożliwić wprowadzenie i wzmacnianie.., cichego przymusu rynkowego. Logicznym tego następstwem jest dążenie do zmiany reżimu politycznego. Przecież transfer zysków na Zachód nie może być zagwarantowany, dopóki na drodze stoją mu suwerenne państwa.”

„Obrona globalizacji przed tymi, którzy mogą jej zagrozić, powinna zająć priorytetowe miejsce w polityce bezpieczeństwa” – Claude Serfati

„Obrona globalizacji” była nową koncepcją sprawowania kontroli, która odnalazła odzwierciedlenie w nowych doktrynach strategicznych.

Pierwszą z nich była doktryna Wolfowitza. „Głosi ona, że Stany Zjednoczone jako jedyne supermocarstwo muszą wyprzedzać wszystkich potencjalnych rywali w dziedzinie technologii uzbrojenia oraz odrzucać wszelkie formy parytetu zbrojeń.” Doktryna ta głosi, że USA mają prawo do „jednostronnego użycia siły”.

Doktrynę uzupełniają koncepcja Mortona Abramowitza, według której „prawo do stanowienia w warunkach nowego porządku światowego pozwalało Stanom Zjednoczonym na wspieranie tych grup wewnątrz innych państw podnoszących postulaty niepodległości, większej autonomii lub potrzeby obalenia istniejących rządów, które narażone są na „nieludzkie traktowanie”.”

Kolejną jest doktryna „wojny z terroryzmem”, stworzona w latach 1979-1984 wspólnie z Likudem i mająca za cel włączenie do wojny z terroryzmem działań prowadzonych przez Izrael w stosunku do Palestyny.

Doktrynę Wolfowitza rozszerzył Brzeziński proponując podział Rosji na trzy republiki. Ukraina miała wejść w struktury NATO i UE dając NATO głębię operacyjną na wypadek wojny z Rosją. Już w 2000 roku podczas wizyty w Kijowie, Madeleine Albright powiedziała, że Ukraina jest krajem z którym USA muszą zacieśnić kontakty.

Szybko zapomniano o deklaracji rezygnacji z militaryzacji Niemiec w zamian za wycofanie przez Rosję 24 dywizji z Niemiec Wschodnich. Od 1991 roku administracja Clintona zaczęła naciskać na rozszerzenie NATO. Od 1994 roku gdy Ukraina dołączyła do Partnerstwa dla Pokoju, oficjalne czynniki amerykańskie zaczęły mówić o tym, że Zachód na czele z USA musi dokonać ekspansji w Europie Środkowej. W 1997 roku Rosji zagwarantowano, że na terenie Europy Środkowej nie będzie rozmieszczona broń nuklearna i nie powstaną stałe bazy wojskowe. Jednak w tym samym czasie powołano organizację GUUAM, zrzeszającą Gruzję, Ukrainę, Uzbekistan, Azerbejdżan i Mołdawię. Już w 1999 roku właśnie GUUAM, a szczególnie Ukraina i Azerbejdżan uniemożliwiły Rosji dostarczenie zaopatrzenia armii serbskiej i sił pokojowych do Kosowa.

W byłej Jugosławii przetestowano późniejszy scenariusz ukraiński, Serbia wystąpiła w roli Rosji, a Armia Wyzwolenia Kosowa w roli ukraińskich ultranacjonalistów.

Putin początkowo dalej realizował strategię zbliżenia do Zachodu, jednak w 2002 roku w odpowiedzi na GUUAM, Mokwa powołała Organizację Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym. Wszelkich złudzeń Putina pozbawiła inwazja USA na Irak w 2003 roku. Zachód powoli wycofywał się ze swoich zobowiązań. W 2002 roku USA wycofały się z traktatu o redukcji rakiet antybalistycznych i ogłosiły plany budowy tarczy antyrakietowej w Czechach, Polsce i Rumunii. W Rosji coraz bardziej następował sojusz pomiędzy oligarchami a władzą państwową zlewający się ponownie w jedną klasę państwową. Od 2000 roku Putin zaczął ograniczać „kapitalizm kolesiów”, przejmując znowu kontrolę nad koncernami naftowymi. W latach 2006-2007 koncerny zachodnie zostały zmuszone do sprzedaży swoich udziałów.

Rozpoczęła się trzecia zimna wojna, którą określał blok „skoncentrowany wokół handlującego pieniądzem kapitału spekulacyjnego, skłonnego do operacji wysokiego ryzyka, blok posiadający liczne powiązania z publicznym i prywatnym sektorem bezpieczeństwa, stanowiącym aparat przemocy kapitału”.

Istotą problemu zdaniem autora jest sam kapitał spekulacyjny, który nie niesie żadnej wizji długotrwałego porządku ładu społecznego. Koncentrując się jedynie na szybkich zyskach, nie interesują go badania rozwojowe, inwestycje długoterminowe zmierzające do bezpieczeństwa, lecz kupowanie i sprzedaż instrumentów finansowych, a także generowanie wahań i różnic cenowych. Za rządów Clintona i Blaira nastąpiła transformacja kapitalizmu w kierunku przypominającego kasyno społeczeństwa. W tej sytuacji nie liczą się ani siła robocza ani klasa średnia, na opiekę państwa mogą liczyć jedynie najwięksi gracze, którzy zawsze mogą liczyć na organizowany dla nich przez państwo bailout. „Globalna kontrola Stanów Zjednoczonych została w ten sposób przekształcona w trwały system ubezpieczeniowy dla drapieżnych grabieżców.”

W Rosji i na Ukrainie, sekretarz skarbu z czasów Thatcher, Geoffrey Howe jako doradca rządu ukraińskiego od 1991 roku lansował „bandycki kapitalizm” wzorowany na amerykańskim kapitalizmie baronów-rabusiów. Wspierał go w tym George Soros, który założył Fundację Społeczeństwa Obywatelskiego (OSF), mającą za celu „aktywizowanie społeczeństwa obywatelskiego” w krajach byłego bloku wschodniego, w praktyce chodzi o podkopywanie ich suwerenności za pomocą grup opozycyjnych, którym OSF wypłacał duże kwoty już od 1989 roku.

Rząd amerykański stworzył Narodową Fundację na Rzecz Demokracji (NED), która stała się oficjalnym organem Kongresu. „Pomysł polegał na uzupełnieniu zakresu zachodnich interwencji poprzez wyjście poza tajne działania wywiadu, czy sił zbrojnych i włączenie do niego mobilizacji społeczeństwa obywatelskiego. Koncepcja ta i instytucje, którym dała początek, udowodniły swoją przydatność podczas serii kolorowych rewolucji.”

W 2003 roku uwaga USA skupiła się na Ukrainie i Gruzji, które poparły inwazję na Irak. Początkowo bardziej istotne była Gruzja, przez którą miała przebiegać rurociąg Baku – Ceyhan. Do władzy w wyniku „rewolucji róż” doszedł wykształcony na Zachodzie Saakaszwili. Na Ukrainie ogromne znaczenie mieli „galicyjscy kuzyni” czyli repatrianci powracający z Ameryki Północnej. W wyniku tych działań Rosja poczuła się zagrożona, Putin ostrzegł Zachód, że kolejne próby rozszerzenia NATO na wschód są bardzo ryzykowne. W 2008 roku pewny wsparcia Zachodu Saakaszwili zaatakował Osetię Południową i Abchazję. Armia gruzińska poniosła klęską, wbrew oczekiwaniom Saakaszwilego, Waszyngton nie dał się wplątać w wojnę. Rosjanie zniszczyli również lotniska, które Izrael planował wykorzystać w ataku na Iran.

W 2008 roku po powstaniu koncepcji Partnerstwa Wschodniego, którego celem były umowy stowarzyszeniowe z UE udział w nim zaproponowano Gruzji, Ukrainie, Azerbejdżanowi, Mołdawii, Białorusi i Armenii. Oficjalnie program inaugurowano w 2009 roku na szczycie UE w Pradze. Jego głównym celem była Ukraina i odepchnięcie Rosji od Morza Czarnego. UE po Traktacie Lizbońskim, postawiła sobie za cel przyłączenie Ukrainy.

Ukraina jak już zauważył prezydent Czech Vaclav Klaus jest „krajem heterogenicznym i podzielonym a jakakolwiek próba przymusowej, sztucznej zmiany jej orientacji geopolitycznej w nieunikniony sposób doprowadzi do jej rozpadu a nawet zniszczenia.”

Obszar Ukrainy będącej pograniczem Polski a później Rosji i Austrii, został powiększony po 1922 roku, gdy po wojnie domowej przyłączono do niej tereny południowej Rosji, zamieszkane przez ludność rosyjską. W 1954 roku Nikita Chruszczow, Ukrainiec, przyłączył do Ukrainy Krym, podkreślając jej lojalność podczas II wojny światowej. Za Chruszczowa i jego następcy Breżniewa, kadry partyjne pochodzące ze wschodniej Ukrainy dominowały w Moskwie. W chwili rozpadu ZSRR, Ukraińcy stanowili 72% a Rosjanie 22% ludności Ukrainy. Sytuację komplikowały kwestie językowe, językiem rosyjskim operują wszyscy wykształceni a także wielu etnicznych Ukraińców. Na wschodzie Ukrainy ludność nie używa w ogóle języka ukraińskiego.

Krym już w 1991 roku głosował przeciw Ukrainie, następnie posiadał autonomię do 2014 roku. Pozostałe regiony Ukrainy upatrywały szansy na wspólną przyszłość w federalizmie.

Nacjonalizm ukraiński ma swoje korzenie w powstałej w 1929 roku w Wiedniu Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). W 1933 roku na czele radykalniejszego jej skrzydła, OUN-B stanął Stepan Bandera. Upatrywał on szansy uzyskania niepodległości w wyniku agresji Niemiec na ZSRR. W wyniku jego działań Ukraińcy stworzyli własną dywizję SS – SS Galizien i wymordowali najpierw Żydów a później Polaków na Wołyniu. W 1946 roku OUN/UPA została zwerbowana przez aliantów w celu działań zimnowojennych przeciw Rosji. Stworzony przez Niemców Komitet Narodów Podporządkowanych został w 1946 roku przekształcony w Antybolszewicki Blok Narodów, jego trzonem były dawne kadry OUN/UPA i SS Galizien, przetransportowane do Kanady, Wielkiej Brytanii i USA.

Na Ukrainie pierwszym prezydentem został komunista Leonid Krawczuk, za rządów którego partyjne kadry przeistoczyły się w nową nomenklaturę. Powstał quasi-feudalny system. Zaczęły powstawać partie skrajnie nacjonalistyczne nawiązujące do tradycji OUN, szczególnie Socjal-Narodowa Partia Ukrainy (SNPU) z bojówką Patriota Ukrainy, a siłą zbrojną batalionem Azow. Problem podgrzewali tzw. galicyjscy kuzyni wracający na Ukrainę z Ameryki. W 2004 roku po Pomarańczowej Rewolucji, SNPU zmieniła nazwę na Swoboda. Po drugiej stronie sceny politycznej zaczęły powstawać partie prorosyjskie.

Po Krawczuku, prezydentem został Leonid Kuczma, który mimo słabej znajomości ukraińskiego uprawiał politykę ukrainizacji, mając na celu wytworzenie nowego narodu, którego spoiwem miała być antyrosyjskość. W 1996 roku rozpoczął współpracę z NATO w wypadku sytuacji kryzysowych, w 1998 roku Ukraina przystąpiła do GUAM a podczas kryzysu w Kosowie zablokowała dostawy z Rosji. W 1996 roku nowa Konstytucja otwarła drogę do ukrainizacji, ukraiński stał się językiem urzędowym, płace nauczycieli zostały uzależnione od nauczania w języku ukraińskim, rosyjski stał się językiem mniejszości.

W wyniku transformacji gospodarczej pojawiła się oligarchia.

„Nowi właściciele stali się rażąco bogaci lecz w obliczu faktu, że ich prawa własności były słabe, nowi przedsiębiorcy, określani mianem oligarchów, musieli je potwierdzać kupując polityków, sędziów i innych urzędników, czyli uprawiając korupcję i zawłaszczanie państwa.”

Wszyscy najwięksi oligarchowie zrobili pieniądze na handlu gazem.

W 1994 roku MFW udzielił Ukrainie pożyczki na transformację systemową. Wykonawcą wymaganych reform został szef dopiero co powołanego Narodowego Banku Ukrainy, Wiktor Juszczenko. W wyniku dewaluacji waluty doszło do radykalnego obniżenia realnych wynagrodzeń, drastyczny wzrost cen żywności, elektryczności, transportu publicznego i paliw, pojawił się głód. Ukrainę zalało amerykańskie zboże, dewastując rodzime rolnictwo. Wśród producentów wymianę pieniężną zastąpiła wymiana barterowa.

Najważniejszymi oligarchami stali się Wiktor Pińczuk kierujący spółą Interpipe produkującą rury do gazociągów, Julia Timoszenko i Pawło Lazarenko i ich firma KUB, a później YESU importująca gaz z Turkmeni, Igor Kołomojski i Giennadij Bogoliubow, którzy utworzyli największy bank na Ukrainie, Privatbank, który z kolei był posiadaczem 42% akcji państwowej Ukrnafty, Dmitro Firtasz był z kolei właścicielem Itery powiązanej z Gazpromem.

Po pierwszej kadencji Kuczmy PKB Ukrainy spadło z 81,5 mld dolarów w 1990 roku do 31,6 mld w 1999 roku. Żeby wygrać wybory Kuczma zaczął wykupywać media. Po wygranych wyborach powołał na stanowisko premiera Juszczenkę a na wicepremiera Timoszenko. Szybko nastąpiła centralizacja handlu gazem w ramach Naftogazu.

Wzrosła rola SBU, instytucji „której przestępcze operacje stanowiły rodzaj spoiwa łączącego w jedną syntezę władze państwowe i oligarchię. Niezależnie od ekipy rządzącej, służba ta pozostawała matecznikiem przestępczości i korupcji.”

Prywatyzacja w Donbasie natomiast nie tylko wiązała się z oszustwami i defraudacją jak w innych rejonach kraju ale przede wszystkim z brutalną przestępczością. Powszechne stały się zabójstwa na zlecenie. W ich wyniku wypłynął Rinat Achmetow, który po serii brutalnych zamachów kontrolował przemysł hutniczy i węglowy, stanowiące ¼ gospodarki ukraińskiej. Achmetow i Borys Kolesnikow potrzebowali polityka reprezentującego ich interesy, do tej roli wybrali Wiktora Janukowycza. W czasach sowieckich siedział w więzieniu za brutalne przestępstwa. Po wyjściu z więzienia został dyrektorem transportu węglowego. Dzięki współpracy z Achmetowem i Kolesnikowem został gubernatorem okręgu donieckiego.

Sytuacja diametralnie się zmieniła gdy władzę w Rosji przejął Putin, z handlu gazem wyeliminował pośredników pomiędzy Naftogazem a Gazpromem, powstał Centragas z siedzibą w Wiedniu, w którym udziały miał Firtasz, który wraz Jurijem Bojką przejął kontrolę nad dostawami gazu na Ukrainę.

Pomarańczowa rewolucja była tak naprawdę walką pomiędzy klanami oligarchów antyrosyjskich i prozachodnich z Zachodniej Ukrainy a federalistycznymi z rosyjsko-ukraińskiego południa i wschodu. Gdy po wyjątkowo kryminalnej nawet jak na warunki ukraińskie kampanii, zwycięstwo za pomocą oszustw uzyskał Janukowycz, doszło do Pomarańczowej Rewolucji.

„Zgodnie z kanonami „kolorowych rewolucji”, na początek dwie organizacje pozarządowe zakwestionowały wynik wyborów, odwołując się do badań exitpoll. W tym konkretnym przypadku oszustwa wyborcze zostały należycie udowodnione, podobnie jak udział komisji wyborczej w ich dokonywaniu. Julia Timoszenko wezwała swych zwolenników do wyjścia na ulice. W efekcie, pół miliona protestujących wyszło zebrało się na Majdanie w Kijowie.”

Jednak po Pomarańczowej Rewolucji na Ukrainie nastąpił przewlekły kryzys w wyniku czego kolejne wybory w 2007 roku wygrała Partia Regionów.

„Pomarańczowa Rewolucja określana była jako bunt milionerów przeciwko miliarderom.” Timoszenko, która została premierem zaatakowała konkurencyjny klan. Doszło również do walki pomiędzy Timoszenko a Poroszenko. Który co jakiś czas zmieniał protektora i przechodził do obozów Juszczenki i Janukowycza. W kolejnych wyborach, w 2010 r. Timoszenko i Juszczenko stanęli przeciw sobie, partia Juszczenki poniosła klęskę zdobywając jedynie 5% głosów. W Partii Regionów największe wpływy uzyskał Firtasz. W latach 2009-2010 korzystając z wojny pomiędzy Timoszenko a Juszczenką oligarchowie przejęli 85% PKB Ukrainy.

Od rozpadu ZSRR, gospodarka Ukrainy była w fatalnym stanie, Rosja obłożyła towary z Ukrainy 20% cłem, nastąpiła fala bankructw gdyż towary ukraińskie nie miały szans na rynkach zachodnich. Największym potencjałem Ukrainy są jej pola uprawne, które stanowią1/3 wszystkich pól uprawnych w UE. Pod koniec lat 90-tych rolnictwo ukraińskie było w wielkim kryzysie, jednocześnie stało się atrakcyjne dla inwestycji zarówno zachodnich jak i rosyjskich i chińskich.

Na Wschodzie Ukrainy były wyjątkowo silne wpływy rosyjskie.

„Wszyscy ukraińscy oligarchowie obawiali się swoich rosyjskich konkurentów, którzy zdolni są do wykupienia ich i przejęcia ich aktywów.”

Do 2012 roku oligarchowie starali się aby Ukraina znajdowała się pomiędzy Zachodem a Rosją, nie zbliżając się za nadto do żadnej ze stron. Wszyscy oligarchowie zakładali spółki na Cyprze, w UE i poza nią. Wszyscy oligarchowie poza Kołomojskim, z jednej strony zwalczali wpływy rosyjskie ale z drugiej nie chcieli zrażać Rosji do siebie ponieważ cały czas robili z nią interesy. Kołomojski wyparł rosyjskich inwestorów z Naftogazu i rafinerii w Krzemieńczuku. Dodatkowo Kołomojski był zainteresowany wydobyciem gazu z ukraińskich pół gazowych kontrolując firmę wydobywczą Burisma. Jednak wkrótce pojawił się problem, mimo, że Kołomojski kontrolował 95% Burismy, wydobycie z największych pól w Basenie Azowsko-Kubańskim stało się niemożliwe po rozpoczęciu walk w Donbasie. To tłumaczy wściekłość Kołomojskiego i jego starania o wsparcie USA w wojnie domowej.

W 2014 roku doszło do rewolucji na Majdanie, tym razem pojawił się nowy akcent, wściekłość zwykłych ludzi na trwające rozkradanie Ukrainy. Sytuację postanowili wykorzystać oligarchowie z Zachodu spychani przez dominujący klan doniecki. Janukowycz tym razem wygrał bez problemu „jednak zamiast jak uczynił to Putin, zdyscyplinować oligarchię, poszedł w kierunku konsolidacji Partii Regionów i stojących za nią oligarchów, chcąc uczynić z nich dominującą siłę w kraju.”

W styczniu 2011 Janukowycz pokonał Timoszenko w wyborach prezydenckich. Janukowycz planował wzmocnienie wzmocnienie systemu prezydenckiego, oparł się jednak na oligarchach powiązanych z Partią Regionów. Liewoczkin został szefem administracji, Bojko ministrem energii a Firtasz przejął kontrolę nad Naftogazem. Timoszenko została skazana na siedem lat więzienia. Na Ukrainie rozpoczęła się akumulacja kapitału. Kołomojski przez swój Privatbank, zaciągał tanio oprocentowane kredyty na Zachodzie po czym udzielał wysokooprocentowanych kredytów na Ukrainie. Ukraina stała się zagłębiem prania pieniędzy poprzez Cypr i Niderlandy. Pod rządami federalistów język rosyjski ponownie stał się językiem regionalnym.

W ramach Partnerstwa Wschodniego, Ukrainie zaproponowano podpisanie układu stowarzyszeniowego z UE, który wymuszałby jej współpracę z NATO. Janukowycz starał się rozgrywać UE i Rosję przeciw sobie. Po akceptacji propozycji UE, zaproponował formułę 3+1, która dałaby Ukrainie a poprzez nią UE dostęp do rynków Euazjatyckiej Unii Celnej powołanej w lipcu przez Rosję Białoruś i Kazachstan.

W 2013 roku Sikorski, Timmermans i estoński minister spraw zagranicznych Urmas Paet w rozmowie doszli do wniosku, że z Janukowyczem u władzy nie będzie możliwe podpisanie umowy stowarzyszeniowej.

„Nie ma wątpliwości, że UE zamierzała przekształcić ukraińską gospodarkę w bazę nieprzetworzonych surowców. Niderlandy są w branży sprzętu rolniczego, nasiennictwa, biopaliw. W maju 2012 roku Shell uzyskał kontrakt na eksploatację złóż gazu.” Następnie w styczniu 2013 roku, na szczycie WEF w Davos Shell podpisał porozumienie na wydobycie gazu łupkowego, to samo zrobił Chevron. ExxonMobil dostał koncesje na wydobycie gazu na Morzu Azowskim i Krymie.

W tym czasie zaczął zmieniać się stosunek USA do Rosji. Brzeziński wydał w 2008 roku książkę „Druga szansa”. Głosił w niej strategię tajnego wspierania secesjonizmów wśród nierosyjskich narodów ZSRR. W styczniu 2012 roku nowy ambasador w Moskwie zaczął się spotykać z demonstrantami protestującymi przeciw Putinowi.

Podejście Obamy do Rosji zaostrzyło się po odmowie przez nią i Chiny poparcia rezolucji w ONZ mającej spacyfikować Syrię na wzór Libii. Clinton zaczęła określać plany eurazjatyckie Rosji jako „próbę sowietyzacji regionu, którą Stany Zjednoczone powinny spowalniać, a najlepiej ją udaremnić.”

W ramach przygotowań do zbliżających się w 2015 roku wyborów na Ukrainie, uaktywniła się sieć Sorosa, działająca poprzez fundację International Renaissance. Priorytetem dla Sorosa „stało się zablokowanie ukraińskiego członkostwa w Eurazjatyckiej Unii Celnej.”

„Promowanie zawarcia układu stowarzyszeniowego z Ukrainą jednoznacznie połączono już wówczas z próbą destabilizacji prezydentury Putina.”

„Przez co najmniej dwa lata pojawiały się sygnały ostrzegawcze mówiące, że jeśli Janukowycz nadal będzie ograbia kraj tak, jak to robił do tej pory, dojdzie do eksplozji.” Dlatego gdy na tydzień przed planowanym podpisaniem układu stowarzyszeniowego w Wilnie Janukowycz ogłosił, że zamierza go przełożyć nastąpił wybuch niezadowolenia społecznego, który zmieszał się z rebelią nacjonalistyczną na zachodzie kraju. Wybuch był przygotowywany przez fundację Sorosa od 2013 roku. Cały czas podkreślano szansę na budowę wartości społeczeństwa otwartego.

„Wiosną ambasada USA w Kijowie rozpoczęła szkolenia aktywistów z używania mediów społecznościowych, do wzmacniania protestów.”

20 listopada deputowany Oleg Cariew ujawnił: „Realizowany jest projekt TechCamp, w ramach którego prowadzone są przygotowania do wojny domowej na Ukrainie. Zgodnie z nim szkoleni są specjaliści w zakresie wojny informacyjnej oraz dyskredytowania instytucji państwowych z wykorzystywaniem nowych mediów”

Amerykańscy instruktorzy „prezentowali możliwości wykorzystywania sieci społecznościowych i Internetu do kształtowania opinii publicznej i wzniecania protestów.”

W grudniu 2013 roku Victoria Nuland ujawniła, że USA do tej pory w rozwój demokracji na Ukrainie wpompowały 5 miliardów dolarów. Również UE wsparła „społeczeństwo obywatelskie” kwotą 1,3 miliarda euro.

Gdy Janukowycz oświadczył, że nie podpisze umowy z UE i przyjął 15 mld dolarów pożyczki od Rosji, Arsenij Jacyniuk wezwał na twitterze do protestów, do których również szybko przyłączył się Kliczko. Po miesiącu gdy prostesty zaczynały wygasać, policja popełniła poważny błąd i przystąpiła do oczyszczania Majdanu siłą. W efekcie na Majdan powrócił pół milionowy tłum. W odpowiedzi na pojawienie się jednostek Berkutu, demonstranci zaczęli tworzyć własne uzbrojone grupy, z których najlepiej uzbrojone i agresywne utworzone zostały przez faszystów. Po starciach z 10 i 11 stycznia Janukowycz ogłosił restrykcyjne dekrety przeciw demonstrantom, Zachód przestrzegł go przed używaniem wojska przeciw demonstrantom. Protest został przejęty przez ultranacjonalistów. Bojówkarzy podzielono na wzór wojskowy na 42 sotnie, z których większość znalazła się pod dowództwem Parubija. Neonazistowcy bojówkarze stworzyli wspólną strukturę Prawy Sektor, poza nim silną pozycję miał Patriota Ukrainy, paramilitarne skrzydło Swobody, na którego czele stanął Andrij Bilecki, pod szyldem Swobody działali również izraelscy weterani brygady piechoty Givati. 17 lutego rząd zwolnił z aresztu 234 demonstrantów i obiecał amnestię. 18 lutego demonstranci obrzucili koktajlami Mołotowa policję chroniącą parlament i podpalili siedzibę Partii Regionów. W tym samym dniu neonaziści przejęli we Lwowie 1200 sztuk broni, która szybko znalazła się na Majdanie. W kierunku demonstrantów zaczęły się strzały, Zachód oskarżył o nie policję, jednak analiza balistyczna wskazywała, że padły one z budynku filharmonii kontrolowanej przez Parubija. Dwa dni później snajperzy ostrzelali tłum z hotelu Ukraina i budynków kontrolowanych przez Parubija. Cała operacja jak stwierdził Iwan Kaczanowski, była operacją fałszywej flagi przeprowadzonej w celu obalenia rządu i przejęcia władzy.

„Poza strzelaniem do funkcjonariuszy policyjnych oddziałów do tłumienia zamieszek i służb specjalnych, snajperzy brali na celownik demonstrantów innej narodowości niż ukraińska, m. in. Polaków i Żydów. Strzelanie do nich miało w zamierzeniu doprowadzić do aktywacji poparcia dla Majdanu w Izraelu, Polsce i Stanach Zjednoczonych.”

Bojąc się eskalacji konfliktu, próby mediacji podjęła UE. W nocy 20 lutego do Kijowa polecieli Sikorski, Steinmeier i Laurent Fabius. 21 lutego podpisali układ o zawieszeniu broni i rezygnacji z użycia siły. Porozumienie podpisali Janukowycz, Jaceniuk, Kliczka i Tiahnyboka. W negocjacjach nie brali udziału Amerykanie. Asystent Sekretarza Stanu Victoria Nuland wraz z ambasadorem Pyattem zaczęli realizować odsunięcie Janukowycza od władzy prowadząc rozmowy z Parubijem. Demonstranci zaczęli żądać unieważnienia porozumienia. Policjanci po śmierci 30 swoich kolegów od ognia snajperów zaczęli obawiać się o swoje życie. 5 tysięcy policjantów z Berkuta i jednostek specjalnych Alfa opuściło Kijów. 22 lutego demonstranci przejęli kontrolę nad miastem. Janukowycz uciekł najpierw na Krym a następnie do Rostowa, gdzie wezwał Rosję na pomoc. Władzę przejęli ultranacjonaliści. Premierem został Jaceniuk z Ojczyzny i będący człowiekiem Pińczuka. Nowy gabinet pozbawił realnego głosu rosyjskojęzyczny Wschód Ukrainy. Timoszenko została zwolniona z więzienia., wicepremierem został Sycz ze Swobody, która otrzymała 5 ministerstw spośród 21 oraz 5 nominacji na gubernatorów. Neonaziści kontrolowali bezpieczeństwo narodowe, obronę i prokuraturę generalną. Ministerstwa gospodarcze, resort finansów i energetykę przejął Kołomojski. Przyjęto program podyktowany przez MFW.

Przy inflacji wynoszącej 49% obcięto wydatki publiczne i 5%, wydatki na służbę zdrowia o 7%, zwolniono 10% urzędników, obniżono emerytury, płaca minimalna została zamrożona w wyniku czego spadła do poziomu poniżej minimum egzystencji. Zaczęła się gwałtowna ukrainizacja wschodu, nacjonaliści demolowali biura Partii Regionów, bili urzędników, wprowadzili terror wśród ludności rosyjskojęzycznej.

1 marca Krawczuk, Kuczma i Juszczenko zaapelowali do rządu aby wypowiedział Rosji dzierżawę Sewatospola. Na Krymie, na którym konstytucja z 1996 roku gwarantował status autonomii rosło napięcie. Wojska rosyjskie zajęły dwa lotniska uniemożliwiając dotarcie armii ukraińskiej. Rosja rozmieściła na Krymie system obrony przybrzeżnej tak aby był widoczny dla zwiadu amerykańskiego. 16 marca w referendum większość ludności Krymu opowiedziała się za wejściem w skład Rosji. Spośród 18 tysięcy żołnierzy ukraińskich, secesję poparło 14 i pół tysiąca.

W czerwcu parlament ukraiński przyjął ustawę zgodnie z którą do 49% gazociągów mogło być sprzedane inwestorom zagranicznym, dzięki czemu firmy z USA i UE uzyskały w końcu możliwość przejęcia kontroli nad tranzytem gazu.

Na początku marca 2015 USA de facto skonfiskowały ukraińskie rezerwy złota. 7 marca 40 skrzyń złota odleciało w nieoznakowanym samolocie z Boryspola pod Kijowem. Łącznie miało się w nich znajdować 52 tony złota.

Według Wiliama Keya „ukraińskie rezerwy kruszcu można uznać za skonfiskowane, podobnie jak w przypadku złota irackiego w 2003 roku i libijskiego w 2011 roku. Twierdzi, że prawdopodobnie Ukraina nigdy więcej tego złota nie zobaczy.”

W odpowiedzi na wydarzenia na Majdanie, w Donbasie zaczął się niepokój. Donbas odpowiadał za 16% PKB i 27% produkcji przemysłowej, dominowały w nim klasy niższe, był wieloetniczny. Proklamowane zostały w Doniecku i Ługańsku republiki ludowe.

W tym samym czasie rozpoczęły się inne problemy, zwolnienie tysięcy urzędników i policjantów doprowadziło do chaosu, kraj zaczęli rozrywać oligarchowie, Kołomojski znalazł się w konflikcie z Achmetowem i Pińczukiem. Każdy z oligarchów miał na usługach zbrojne grupy nacjonalistyczne.

Waszyngton podjął decyzje o uczynieniu z Ukrainy terenu wojny zastępczej z Rosją. Dowódca Eucomu i sił NATO w Europie gen. Breedlove rozpoczął narrację o „dwóch frontach”- w krajach bałtyckich i na Ukrainie. 29 marca stwierdził „iż spodziewa się, że granica z nią będzie wyglądała wkrótce bardzo źle”.

13 kwietnia w Kijowie przebywał dyrektor CIA, John Brennar. Towarzyszyli mu doradcy i najemnicy z Akademii (Blackwater). Zaraz po jego wizycie, 15 kwietnia Parubij wezwał do walki weteranów Majdanu. Rosja poprosiła NATO o powstrzymanie przemocy, w odpowiedzi Ławrow otrzymał deklarację, że „NATO poprosi by nie używali nieproporcjonalnie dużej siły”.

Regularna armia ukraińska nie wykazywała ochoty do walki z cywilami, dlatego użyto do bombardowań lotnictwa, rakiet Grad i artylerii. Bezpośrednie działania zbrojne prowadziły oddziały paramilitarne spośród bojówek z Majdanu, ochotnicy i najemnicy z Gruzji, Rumunii, oraz byli komandosi izraelscy z Niebieskich Hełmów, którzy wcześniej brali udział w Majdanie. Głównym sponsorem był Kołomojski, który uzbroił batalion Dnipro 1, oraz wspierał pułki Azow, Ajdar i Donbas. Po ogłoszeniu przez Kołomojskiego nagrody 5 tysięcy dolarów za schwytanie „rosyjskich szpiegów”, na wschodzie zaczął się horror. Szeroko stosowano tortury, ONZ musiała odwołać kontrolę obiektów SBU, ponieważ odmówiono jej dostępu.

Administracja Obamy przyznała Kijowowi 2 mld dolarów pomocy, w tym 760 milionów dla sił bezpieczeństwa. NATO współpracowało z bojówkami neonazistowskimi.

Aby złamać opór rosyjskojęzycznego południa Kijów postanowił brutalnie złamać niezadowolenie w Odessie. Operacja była uzgadniana przez trzy dni na naradzie w Kijowie. Brali w niej udział, Awakow szef SBU, Turczynow obwołany prezydentem, Naliwajczenko oraz Parubij. Awakow zaproponował aby wykorzystać kiboli Metallista Charków, który miał zagrać 2 maja w Odessie. Kołomojski zaoferował wsparcie batalionu Dnipro 1 i podobno oferował nagrodę 5 tysięcy dolarów za zabicie każdego rosyjskiego separatysty. 29 kwietnia Parubij odbył w Odessie spotkanie z miejscowymi oficerami SBU.

Cała akcja rozpoczęła się od ostrzelania przez udających separatystów neonazistów z Prawego Sektora, kibiców wychodzących ze stadionu. Następnie kibole z obydwu klubów rozpoczęli wspólny prokijowski marsz, w jego trakcie podpalili miasteczko namiotowe przeciwników Majdanu przed budynkiem związków zawodowych, a następnie sam budynek, w którym schronili się ludzie uciekający z podpalonego miasteczka. W wyniku tego spłonęło żywcem co najmniej 48 osób.

\W Mariupolu policja odmówiła użycia broni i rozpędzenia demonstracji z okazji 9 Maja. W odpowiedzi batalion Dnipro 1, wdał się w strzelaninę z policjantami, którzy schronili się do budynku komisariatu. Gdy do miasto wkroczyli neonaziści z Prawego Sektora i oddziały Gwardii Narodowej, komisariat został podpalony a kilkudziesięciu policjantów zginęło.

Na początku maja 400 najemników z Academii/Blackwater wspomagało Kijów w walkach w Donbasie.

W wyniku wyborów 25 maja prezydentem został oligarcha Poroszenko. Wzrosły wpływy krytycznej wobec UE prawicy. Kliczko bez problemu wygrał wybory na mera Kijowa, Timoszenko uzyskała jedynie 12,8% poparcia, neonaziści z Swobody i Prawego Sektora zdobyli jedynie po 1% głosów.

Z pomocy amerykańskiej wynoszącej 5 mld dolarów, 40% zdefraudował system bankowy a w szczególności Privatbank Kołomojskiego.

4 lipca na Morzu Czarnym, rozpoczęły się manewry morskie NATO „Bryza 2014”, mające na celu walkę elektroniczną.

5 lipca siły ukraińskie zajęły Słowiańsk, 7 lipca Artjomowsk a 10 lipca dotarły do Siewierska, jedynie 100 km od Doniecka.

Zdaniem Mike’a Whitneya, Amerykanom zależało na „sprowokowaniu Putina do przekroczenia granicy i przystąpienia do konfliktu, bo w przeciwnym wypadku, gdyby nie udało się go demonizować jako niebezpiecznego agresora, z którym nie można prowadzić żadnych interesów, plan neokonserwatystów nie mógłby się powieść.”

9 lipca Mike Whitney powiedział:

„Stany Zjednoczone mają bardzo krótki moment, by wciągnąć Putina do konfrontacji, w związku z czym możemy spodziewać się kolejnej operacji pod fałszywą flagą. Waszyngton przygotować musi coś naprawdę dużego i sprawić by wyglądało to na robotę Moskwy.”

Prowadzone w tym czasie manewry „Bryza 2014” prowadzone były pod kątem walki elektronicznej brały w nich udział jednostki wywiadu elektronicznego oraz samoloty wywiadu elektronicznego Boeing EA 18G i Boeing E3 Sentry AWACS. Od 15 lipca DigitalGlobe wznowiła obserwację satelitarną monitorując wschodnie podejście do Doniecka.

17 lipca Putin wracał ze szczytu BRICS z Fortalezy w Brazylii, gdzie podjęto decyzję o utworzenie Banku Nowego Rozwoju. W Brazylii Putin spotkał się z Merkel i omówili układ „terytorium za gaz”, „zakładał on stabilizację granic Ukrainy w zamian za rosyjskie wsparcie w finansowym uzdrowieniu tego kraju. Przewidywał trójstronne negocjacje z udziałem Moskwy, Berlina i Kijowa.”

„Porozumienie gazowe przyniosłoby ulgę zbankrutowanemu krajowi, a w zamian Poroszenko miał zgodzić się na rezygnację z dążenia do członkostwa w NATO, zaś Putin miał odrzucić zastrzeżenia do zawarcia porozumienia o wolnym handlu z UE.” Porozumienie spotkało się ze zdecydowanym sprzeciwem angloamerykańskim.

Wracając jego samolot leciał nad Warszawą 320 km za MH17, następnie jednak skręcił na szlak północny. Dało to początek spekulacjom, że MH17 został omyłkowo wzięty za Iła Putina.

16 lipca USA nałożyły nowe sankcje na Rosję, w nocy z 16 na 17 trwały intensywne rozmowy pomiędzy Merkel, Bidenem a Poroszenko. Jednak UE nie chciała przyłączyć się do sankcji. Sytuacja uległa diametralnej zmianie po zestrzeleniu MH17 i 22 lipca UE przyłączyła się do sankcji.

MH17 wyleciał 17 lipca z Schiphol w Amsterdamie do Kuala Lumpur. Szczegóły rejsu przekazano jak i wszystkich lotów międzynarodowych wywiadowi amerykańskiemu w ramach nowej procedury antyterrorystycznej. Dane te przekazywane są do Systemowi Zaawansowanego Monitoringu Pasażerów opracowanego przez firmę ICTS zarejestrowaną w 1982 roku w Holandii przez byłych agentów izraelskiego kontrwywiadu Szin Bet. ICTS to ta sama firma, której spółka zależna Huntleigh USA była odpowiedzialna za procedury bezpieczeństwa na lotnisku w Bostonie, z którego wystartowały dwa samoloty, które 11 września 2001 r. uderzyły w WTC.

MH17 przewoził ładunek baterii litowo-jonowych o masie 1376 kg. Baterie te spowodowały szereg katastrof lotniczych ponieważ podczas pożaru emitują wybuchowe gazy węglowodorowe.

Malezja jest krajem krytykującym neoliberalny kapitalizm, potępiła agresję na Irak a co więcej po wyroku sądu wpisała Tony Blair’a i George’a Busha na listę zbrodniarzy wojennych za zbrodnie wojenne w Iraku i przekazała wyrok do Międzynarodowego Trybunału Karnego w Hadze. Dodatkowo współpracowała z Rosją planując zakup samolotów pasażerskich, zamówiła śmigłowce, systemy rakietowe Buk M2E, Pancyr S-1 oraz systemy przeciwpancerne. Mogłoby to wyjaśniać dlaczego za cel obrano właśnie samolot malezyjski a nie lecące w pobliżu samoloty Singapore Airlines (10 minut) czy Air India (4 minuty odległości).

17 lipca przestrzeń lotnicza Ukrainy była monitorowana przez samoloty AWACS, których zasięg radarów wynosi ponad 500 tysięcy kilometrów kwadratowych wokół samolotu. Jednak 17 lipca radary AWACS nie były w stanie kontynuować obserwacji MH17 od godziny 15:52. System wykrył również niezidentyfikowany system radarowy należący do samolotu wojskowego.

Jeśli chodzi o radary naziemne, najbliższy w Artjomowsku został zniszczony podczas walk, a kolejny był za daleko. Dziwnym trafem zdjęcia z satelity DigitalGlobe zostały usunięte, nie zostały również opublikowane zdjęcia z amerykańskiego satelity wojskowego Keyhole, który znajdował się nad tą częścią Ukrainy pomiędzy godziną 16:07 a 16:21.

Zgodnie z planem MH17 miał lecieć na wysokości 10670 m, jednak kontrolerzy z Dnietropietrowska nakazali mu zmniejszyć prędkość do 790 km/h i pozostać na wysokości 10000 m. Dodatkowo miał zmienić kurs na bardziej północny. O 16:20 samolot zaczął wytracać prędkość a o 16:23 zniknął z radaru.

Do dzisiaj nie została udowodniona żadna teza dotycząca katastrofy, dlatego autor omawia najważniejsze hipotezy.

Pierwszą z nich jest hipoteza z Bukiem. Problemem tej hipotezy są zniszczenia wskazujące, że zestrzelenia dokonała mniejsza rakieta. Autorami tej hipotezy są Amerykanie, którzy stwierdzili, że zestrzelenia dokonał zestaw Buk, dostarczony separatystom przez Rosję. Wersji tej zaprzeczył raport wywiadu holenderskiego. Dodatkowo startu rakiety nie potwierdził żaden naoczny świadek. W odpowiedzi na to, Ukraina podała, że Buk miał być przewieziony na ciężarówce Volvo po czym po zestrzeleniu MH17 miał wrócić do Rosji. Hipotezie tej towarzyszyła akcja propagandowa USA. Do dzisiaj jednak nie przedstawiono żadnego wiarygodnego dowodu mimo rzekomego ich istnienia.

Bardziej wiarygodna hipoteza została przedstawiona przez blogera Maxa vander Werffa. 17 lipca ukraiński 156 Pułk Obrony Przeciwlotniczej uzbrojony w Buki, przeprowadzał ćwiczenia, celami ćwiczebnymi miały być dwa Su-25, jeden z nich został namierzony gdy akurat przelatywał MH17, jako większy cel został obrany Boeing. Dowodem na tą hipotezę może być to, że SBU zatrzymało załogę wyrzutni tego samego dnia o 21:30 a później zniknął kontroler z Nikołajewa.

O hipotezie zestrzelenia przez Mig powiedział płk Siergiej Bałabanow były szef dowództwa ukraińskich sił powietrznych Południe, który miał otrzymać telefon od dowódcy 156 Pułku i usłyszeć „Zestrzeliliście malezyjski samolot, prawda?”

Problem z hipotezą z Bukiem polega na tym, że po trafieniu tą rakietą Boeing by się rozpadł w powietrzu, co stało się wielokrotnie. Zgodnie z raportem holenderskim poszycie samolotu nosiło ślady zniszczeń z pocisków szrapnelowych, takich jak R 27 i R 73 używanych przez ukraińskie MiGi 29 i Su 27. Dodatkowo kokpit samolotu nosił ślady charakterystyczne dla ostrzału z działka pokładowego. Dokumentalny film BBC z kolei przedstawiał relację świadków mówiące o tym, że Boeingowi towarzyszyły jakieś myśliwce. Dokument szybko został zdjęty zarówno ze strony BBC jak i Youtube.

Zastanawiające może być milczenie Rosji, która również posiadała w tym rejonie stacje radarowe i własne satelity. Zdaniem autora wytłumaczeniem może być niechęć Rosjan do zdradzenia możliwości swojego sprzętu. W ten sam sposób zachowały się Chiny gdy nastąpiła katastrofa MH370.

Śledztwo podjęła ukraińska prokuratura generalna, separatyści udostępnili teren do śledztwa. Powstańcy przekazali bez problemu czarne skrzynki, które 22 lipca przewieziono do Holandii, gdy zapisy przekazano do odtworzenia do Londynu, Kijów oświadczył, że w ich zapis ingerowali separatyści co jest praktycznie niemożliwe. W tym samym czasie miejsce katastrofy było ostrzeliwane przez artylerię ukraińską. 23 lipca Holendrzy otrzymali zgodę na śledztwo pod warunkiem utajnienia informacji uzyskanych w jego trakcie. Gdy rozpoczęli śledztwo znaleźli się pod ostrzałem moździerzowym wojsk ukraińskich. Holendrzy nie zbadali kokpitu, nie pobrali próbek ziemi, nie chcieli zbadać ciała jednego z pilotów, odmówili przyjęcia próbek DNA.

7 sierpnia „Niderlandy, Belgia i Australia uzgodniły z Kijowem format śledztwa, który wymagał zgody wszystkich czterech stron na publikację jego wyników”. Należy pamiętać, że samolot należał do Malezji.

„Ukraina uzyskała w ten sposób podwójny immunitet, najpierw zwolniono ją od odpowiedzialności za badanie przyczyn katastrofy, a następnie Zachód przekazał jej całkowicie bezpodstawnie prawo do decydowania o wynikach śledztwa. Fakt, że już tego samego dnia, 7 sierpnia, dowody w postaci szczątków ciał z miejsca katastrofy zostały poufnie udostępnione armii ukraińskiej, pokazuje jak bardzo całą sprawą niepokoili się rządzący w Kijowie.”

9 września został opublikowany raport wstępny, któremu Rosja zarzuciła poważne braki. Zaraz rozpoczęła się akcja propagandowa, ciągle jednak nie przedstawiono żadnych zdjęć satelitarnych. W Niederlandach dziwnym trafem skasowano całą korespondencję ministerstwa bezpieczeństwa na temat MH17.

27 września Malezja oskarżyła Kijów o sabotowanie śledztwa.

W październiku 2015 roku został przedstawiony raport końcowy. Niemiecki niezależny śledczy, Josef Resen stwierdził, że „raport miał pasować do retoryki machania szabelką przez generałów NATO.”

Każdy z patologów, który próbował wskazywać na anomalie związane z różnymi przyczynami śmierci załogi był z miejsca wyrzucany z zespołów za rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji. W 2016 roku okazało się, że „śledztwo we wszystkich ważnych kwestiach praktycznych podlegało kontroli ukraińskiego wywiadu SBU.”

Zmianie uległa sytuacja na froncie.

24 sierpnia na ratunek powstańcom przyszły rosyjskie oddziały specjalne, zadając klęskę Ukraińcom.

26 sierpnia rozpoczęły się w Mińsku negocjacje.

5 września podpisano Protokół Miński podpisany przez Ukrainę Rosję oraz przedstawicieli Donieckiej i Ługańskiej Republik Ludowych. Zakładał on zawieszenie broni, wymianę jeńców, wycofanie broni ciężkiej, powrót do federalizmu w Donbasie.

Jaceniuk zaczął głosić, że NATO powinno poprzeć wojnę na pełną skalę z Rosją.

W styczniu 2015 roku powstańcy rozpoczęli ofensywę, która zagrażała okrążeniem wojsk ukraińskich. 7 lutego Merkel i Hollande zaproponowali nowy plan pokojowy.

12 lutego ogłoszono Mińsk 2, powtarzający zasady Mińska 1 lecz dodatkowo ratyfikowany przez Niemcy i Francję.

W tym czasie na Ukrainie nastąpił kolaps gospodarczy. PKB per capita na Ukrainie spadł z 4185 dolarów w 2013, do 2942 w 2014. W 2015 spadł do poziomu 2000 dolarów, a w 2016 do 1850 dolarów.

Opis tej świetnej książki chciałbym zakończyć słowami autora: