„Dzisiejszy świecki rząd dusz sprawują liderzy opinii, wszelkiego autoramentu gwiazdy mediów oraz liczna grupa uczonych i dziennikarzy. Monopolizują oni debatę publiczną, sterują nią w określonym kierunku i wyznaczają granicę tego, co w niej wolno, a czego nie wolno powiedzieć, tworząc jednocześnie pozory wolnej wymiany myśli. Jedną z najczęściej używanych metod ideologicznej indoktrynacji jest koncentrowanie dyskursu na środkach, które jak deklarują rządzący, używane są rzekomo w celu osiągnięcia nader szlachetnych celów, podczas gdy powinno się najpierw zapytać, czy wspomniane cele są rzeczywiście realne i czy ci, którzy chcą je realizować mają do tego prawo” Jean Brickmont
Nakładem Wydawnictwa Wektory w 2018 roku została wydana bardzo ciekawa pozycja a mianowicie „Ukraińska szachownica” autorstwa Natylie Baldwin i Kermita Heartsong. Autorzy napisanej w 2015 roku książki wykazali się bardzo dużą przenikliwością trafnie przewidując obecne wydarzenia.
Książka składa się z dwóch części, pierwszej napisanej przez Baldwin i skupiającej się polityce zagranicznej USA oraz drugiej, autorstwa Heartsonga analizującej wydarzenia na Ukrainie.
Baldwin opisuje kwestie związane z amerykańską polityką zagraniczną i główne jej wyznaczniki szczególnie w relacjach z powstałą po upadku ZSRR, Rosją. Jego zdaniem głównym odpowiedzialnym za obecny kierunek polityki amerykańskiej na całym świecie, jest Zbigniew Brzeziński i jego koncepcja Wielkiej Szachownicy, która jest zupełnie przeciwna poglądom Henry Kissingera, która opowiadał się za polityką odprężenia zarówno w stosunku do ZSRR jak i do Rosji.
Brzeziński wcześniej doradca prezydenta Cartera w wywiadzie do „Le Nouvel Observateur” przyznał, że jako doradca ds. bezpieczeństwa narodowego odegrał istotną rolę w sprowokowaniu agresji ZSRR na Afganistan. Carter od 1979 nakazał pomoc dla rządu w Kabulu co jak przewidywano miało sprowokować radziecką interwencję w Afganistanie. Jak wspomina Brzeziński, w dniu wkroczenia wojsk radzieckich do Afganistanu powiedział do Cartera „To szansa aby zgotować Rosji drugi Wietnam”. Na pytanie, czy nie żałuje swojego wsparcia dla islamskich fundamentalistów i tego, że przekazywał broń późniejszym terrorystom, odpowiedział: „Co jest ważniejsze dla historii świata? Powstanie Talibanu czy upadek ZSRR?” Brzeziński był również doradcą politycznym w kampanii Obamy co pozwala sądzić, że miał duży wpływ na podejmowane przez niego decyzje.
Brzeziński jest wyznawcą teorii, że ten kto włada Euroazją, rządzi też całym światem. W maju 2014 roku głosił, że Ameryka z powodu swej wyjątkowej pozycji ma prawo i obowiązek wciągnięcia Ukrainy w swoją strefę wpływów, i jeśli chce zachować swoją dominującą pozycję powinna postępować z zasadą „uderz go, zanim od uderzy ciebie”.
Ciekawy wniosek pojawia się w książce chwilę później a dotyczący wydarzeń w 2014 roku po Majdanie i aneksji Krymu przez Rosję. „Prowokacje mające skłonić Rosję do interwencji na Ukrainie – gdzie w jej zachodniej części niewątpliwie napotkałaby silny i zbrojny opór wspomagany przez USA i NATO – to bezpośrednie nawiązanie do planu Brzezińskiego, skutkującego wciągnięciem ZSRR w roku 1979 w konflikt w Afganistanie”. Przypominam, że pierwsze wydanie książki w USA było w 2015 r.
Obecną politykę USA kształtują poglądy neokonserwatystów. Została ona stworzona Leo Straussa dosyć zagadkowej postaci, przyjaciela nazistowskiego politologa Carla Schmitta.
Neokonserwatyzm stawia tezę, że do odrodzenia więzi wspólnotowych może dojść jedynie na bazie wspólnej walki z zewnętrznym „złym”. W celu realizacji tych zamierzeń niezbędne są mity, które wcale nie muszą być zgodne z rzeczywistością, co więcej nawet sami przywódcy nie muszą w nie wierzyć, istotne jest to, żeby wierzyło w nie społeczeństwo. „Państwo można ustanowić – inaczej mówiąc zjednoczyć ludzi – tylko w sojuszu przeciwko innym ludziom”. Sednem mitu jest obraz Ameryki jako obrończyni dobra przeciwko złu.
Uczniem Straussa i to zarówno dosłownie jak i w przenośni, był sekretarz obrony za rządów Busha, Paul Wolfowitz, który jest autorem tzw. „Doktryny Wolfowitza”, której istotą są słowa: „Naszym głównym celem jest niedopuszczenie do tego, aby na terytorium byłego ZSRR czy gdziekolwiek indziej ponownie pojawił się jakiś nasz nowy rywal i przeciwnik będący dla nas takim zagrożeniem jakim był uprzednio ZSRR”
Na kolejnych stronach opisuje koncepcję tzw. Odpowiedzialności za ochronę lub R2P czy liberalnej interwencji. „Interwencje humanitarne, których podstawą jest w teorii promowanie i upowszechnienie demokracji oraz praw człowieka, to nic innego jak współczesna odmiana mentalności i światopoglądu krzyżowca”. Jest to koncepcja używana przez USA bardzo wybiórczo i w doraźnych celach politycznych. Jednym z przykładów jest atak na Libię.
Zgodnie z badaniami agencji zewnętrznych „powielana w mainstreanowych mediach narracja rządu USA dotycząca sytuacji w Libii, która miała rzekomo wymagać „humanitarnej interwencji”, była kłamliwa. W rzeczywistości powstanie w Libii, od samego początku było zbrojną, stosującą przemoc rebelią, a oddziały Kadafiego nie atakowały ludności cywilnej”. Badanie te potwierdziły ONZ i Amnesty International. Podobny schemat zamierzano następnie powtórzyć w Syrii, tym razem jednak się nie udało.
Na kolejnych stronach Baldwin opisuje upadek ZSRR za Gorbaczowa i negocjacje, które z nim przeprowadzał Bush i jego sekretarz stanu James Baker, zgodnie z którymi w zamian, za to, że Gorbaczow obiecał, że nie użyje siły aby ZSRR utrzymał władzę nad państwami Europy Wschodniej i zgodzi się na zjednoczenie Niemiec, USA zobowiązały się, że NATO nie będzie rozszerzane na Wschód. Ustalenia te złamał Clinton, który w rozmowie z zastępcą sekretarza stanu Talbotem powiedział wprost: „Mówimy Borysowi (Jelcynowi): Dobra, teraz zrobisz to a później to – znowu masz pozwolić nasrać sobie na głowę”. Na rozszerzenie NATO szczególnie naciskał przemysł zbrojeniowy liczący na kontrakty w chwili przyłączenia państw Europy Wschodniej do sojuszu. Stworzono specjalne programy kredytowe w celu opłacenia zakupów amerykańskiego sprzętu, takie jak np. Defense Export Loan Guarantee na kwotę 15 mld dolarów.
Następnie autorka opisuje sytuację w Rosji podczas upadku Gorbaczowa, zażądanie od niego przez G7 poddania się Rosji terapii szokowej w celu otrzymania pożyczki z MFW i Banku Światowego co ostatecznie doprowadziło do przejęcia władzy przez Jelcyna, który szybko zgodził się na wprowadzenie „terapii szokowej” co połączył z specjalnymi prerogatywami otrzymanymi od parlamentu co umożliwiło mu wprowadzenie de facto dyktatury. Efektem wprowadzenia zaleceń G7, MFW i BŚ była całkowita ruina gospodarcza Rosji, powstanie bandytyzmu, braki żywności, hiperinflacja i całkowity rozkład państwa. Doprowadziło to ostatecznie do sprzeciwu Dumy, który został stłumiony przy pomocy czołgów co spowodowało 500 zabitych i ponad 1000 rannych. Baldwin zwraca uwagę na to, że w tym czasie zarówno Clinton jak i media wychwalali „demokratycznego” Jelcyna pod niebiosa. Ostatecznie wszechobecna korupcja, przestępczość, rozkradzenie majątku państwowego przez oligarchów utorowały drogę do rządów Putinowi. Na kolejnych stronach Baldwin opisuje reformy gospodarcze przeprowadzone przez Putina, które doprowadziły do całkowitego spłacenia przez Rosję zadłużenia w MFW i BŚ do 2012 roku.
Autorem drugiej części książki jest Kermit Heartsong, który skupia się przede wszystkim na Ukrainie.
Punktem wyjścia dla niego są tzw. kolorowe rewolucje, należące do kategorii tzw. wojen rojów. W ich przypadku „atakuje się społeczne, polityczne i gospodarcze organy danego rządu albo państwa i zaraża się je w bardzo podobny sposób, jak czyni to wirus. Kiedy infekcja rozszerza się, państwo-nosiciel wirusa traci wszelkie siły żywotne (możliwość zarządzania, sprawowania władzy i utrzymywania porządku) co powoduje, że szybko umiera, po czym przeradza się w zupełnie coś innego (państwo zombie, Libia). Nie istnieją linie frontów. Toczą się głównie na obszarach miejskich, a jako siewców wirusów wykorzystują media społecznościowe, dzięki czemu czynnik zakaźny może bardziej skutecznie zaatakować żywotne organy państwa. Strategią nadrzędną jest tu manipulacja oraz przejęcie kontroli nad państwem w celu sparaliżowania go i doprowadzenia do końca jego politycznej śmierci. Jednocześnie państwa będące sprawcami infekcji formułują odpowiadające ich interesom rozpoznanie choroby i upowszechniają je w mediach, aby uprzedzić to, które postawi samemu sobie „zakażone” państwo i stymulować rozwój infekcji, wykorzystując do tego opinię społeczną. Strach, propaganda, wojna psychologiczna, prowokatorzy i akcje terrorystyczne pod fałszywą flagą dają podstawy do rozwijania w innych państwach narracji „diagnostycznej”(brutalna dyktatura) oraz zalecania stosownego lekarstwa (zmiana władzy)”.
Wczesną formą kolorowych rewolucji było obalenie w 1953 roku premiera Iranu Mossadegha. Natomiast pierwszą próbą przeprowadzenia kolorowej rewolucji była próba obalenia w Chinach, Deng Xiaopinga w 1989 r. Aresztowany i wydalony wtedy twórca schematu tych rewolucji Gene Sharp zebrał masę przydatnych doświadczeń i wraz z naczelnym psychologiem armii izraelskiej, pułkownikiem Reuvenem Galem opracował „programy szkoleniowe dla młodych aktywistów, uczące organizowania przewrotów”. Zostały one wzbogacone przez opracowaną przez RAND Corporation strategię „swarmingu” opierającą się na wykorzystaniu schematu komunikowania się owadów w celu reżyserowania spontanicznych protestów przeciw przywódcom, których chce się obalić.
Pierwszą kolorową rewolucją była Jugosławia w 2000 r, następnie Rewolucja Róż Gruzja w 2003, Pomarańczowa na Ukrainie w 2004, Tulipanowa w Kirgistanie w 2005, Cedrowa w Libanie w 2005, Niebieska w Kuwejcie w 2005, Szafranowa w Birmie w 2007 oraz Zielona w Iranie w 2009.
Pierwsza Pomarańczowa rewolucja na Ukrainie została przeprowadzona w 2004 r., kiedy po zwycięstwie Janukowycza pojawiły się oskarżenia o sfałszowanie wyborów w wyniku czego druga tura została powtórzona i wygrał ją Juszczenko. W wyniku malwersacji, wszechobecnej korupcji, walk o steru władzy pomiędzy Juszczenką a Tymoszenko, w kolejnych wyborach ponownie wygrał Janukowycz.
We wrześniu 2013 roku w Jałcie na Krymie doszło do spotkania pomiędzy głównymi politykami zachodnimi a rządem Ukrainy dotyczącego włączenia Ukrainy do UE i NATO. Na tej samej konferencji Tusk i Sikorski zaprosili 86 członków Prawego Sektora do uczestnictwa w uczelnianym programie wymiany na Politechnice Warszawskiej. Zamiast na Politechnikę zostali zawiezieni do Ośrodka Szkoleniowego Policji w Legionowie, gdzie odbyli czterotygodniowe szkolenie obejmujące: „sterowanie tłumem, rozpoznawanie i identyfikację osób, taktyki walki, umiejętności dowodzenia, ochronę przed gazami stosowanymi przez policję, wznoszenie barykad oraz strzelanie z karabinka snajperskiego”.
Następnie MFW zalecił Ukrainie zastosowanie „terapii szokowej” i zerwanie stosunków gospodarczych z Rosją i państwami Wspólnoty Niepodległych Państw. 21 listopada Janukowycz odrzucił żądania MFW co rozpoczęło wydarzenia na Majdanie. Na następnych stronach autor opisuje same wydarzenia na Majdanie, ostrzelanie tłumu i policjantów przez snajperów z budynków opanowanych przez neonazistów, wydanie policji zakazu reagowania nawet w samoobronie i ostateczne przejęcie władzy przez liderów Swobody i Prawego Sektora, objęcie przez nich sektorów siłowych i wprowadzenie terroru w stosunku do opozycyjnych polityków.
Następnie autor opisuje wydarzenia z 2 maja 2014 r. z Odessy, które zaczęły się od prowokacji zamaskowanych członków Swobody na meczu podających się za „rosyjskich separatystów” a zakończyły spaleniem żywcem zgodnie z oficjalnymi danymi 46 osób w tym kobiet, w podpalonym Domu Związków Zawodowych.
Poza tymi wydarzeniami Heartsong opisuje zestrzelenie samolotu malezyjskich linii lotniczych MH 17, który nad Ukrainą otrzymał polecenie zmiany kursu z korytarza I.980 na 300 mil na północ w wyniku czego znalazł się nad strefą działań wojennych, nie wiadomo przy tym kto wydał to polecenie ponieważ zaraz po katastrofie taśmy z Kijowa zostały skonfiskowane przez władze ukraińskie. Dodatkowo nad Ukrainą pilot otrzymał polecenie obniżenia lotu z 35000 stóp na 33000. Nad Donieckiem po zwrocie prędkość samolotu została zmniejszona z 933 km/h do 200 km/h, zaraz później samolot zniknął z radaru. W tym samym dniu na Morzu Czarnym NATO przeprowadzało manewry pod nazwą „Morska Bryza”, w których brały udział samoloty AWACS, które dokładnie śledziły tamtejszą przestrzeń powietrzną. Mimo podania przez Kerry’ego informacji, że samolot zestrzelił pocisk SA 11 do dzisiaj nie przedstawiono żadnych dokumentów to potwierdzających. Do badań wraku samolotu nie dopuszczono również Malezyjczyków, w tym czasie pracujący w Kijowie hiszpański kontroler lotów zamieszczał na tweeterze informacje mówiące, że za malezyjskim samolotem leciały dwa samoloty wojskowe. Nie opublikowano również zapisów z czarnych skrzynek.
Autor kończy swoją część opisem działaniań Rosji będącymi przystosowaniem do ówcześnie wprowadzonych sankcji. Najbardziej mnie zaskoczyło, że Zachód w ogóle nie przygotował się gospodarczo do obecnych wydarzeń, natomiast Putin wyciągnął wnioski z ówczesnych sankcji i w dużej mierze usamodzielnił gospodarkę Rosji oraz nawiązał już wcześniej kontrakty handlowe z Chinami i krajami Azji, co tłumaczy dużą odporność gospodarki Rosji na wprowadzane obecnie sankcje.
Podsumowując. Bardzo dobra książka, pozwala zrozumieć wiele wydarzeń i ich przyczyny oraz skutki.
Comments